"Πες μου πώς γίνεται..."

Πάλι αυτή η σκέψη.Πάλι.Πάλι δεν μπορώ να ξεφύγω.Πάνω που λέω "το κατάφερα"και προσπαθώ να πάω παρακάτω...κάτι θα γίνει..και θα επιστρέψει στο μυαλό.
Είναι παντού.Μέσα σε τραγούδια,σε αναμνήσεις,σε δρόμους,σε διάφορα μέρη που περνάω και θυμάμαι μια απ'τις στιγμές.Πολλές-λίγες,δεν έχει σημασία πια.Άλλωστε διαφοροποιούταν!Πολλές για μενα...ελάχιστες και βαρετές για σενα.


Δεν βρήκαμε ποτέ άκρη.Δεν χρειάστηκε μάλλον ή ακόμη πιο σωστά,δεν προσπαθήσαμε.Εγώ ήθελα..προσπάθησα να στο δείξω..να στο ζητήσω και δεν με άφηνες.Πάντα έβρισκες κάτι άλλο να μου πεις,κάτι άλλο να κάνεις για να "ξεχαστεί".Ίσως και να μην το καταλάβαινες,το ότι προσπαθούσα εννοώ.Ή ίσως έκανες ότι δεν καταλάβαινες..Δεν ξέρω γιατί...δεν θα το μάθω ποτέ έτσι κ αλλιώς.Αλήθεια γιατί;Για να μη με πληγώσεις;Αυτό το έκανες και χωρίς να προσπαθήσω εγώ  το οτιδήποτε.


Και κατάφερνες πάντα να με "χειρίζεσαι".Ξέρεις γιατί;Αυτό θα στο απαντήσω με σιγουριά αυτή τη φορά.Γιατί είχες κατάλαβει.Ναι.Ακριβώς.Είχες καταλάβει τα πάντα...και ακόμη χειρότερα ήξερες και πώς να τα χρησιμοποιήσεις..απλά εγώ πίστευα ότι ήταν όλα αλήθεια.Τί αφελής ε;
Θα ήθελα πολύ να σε άκουσω ξανά να γελάς....μαζί μου.Άλλωστε αυτό το έκανες όσο δεν ήμασταν μαζί.Μόνο που άργησα να το καταλάβω..ξέρεις γιατί;Γιατί η καρδιά και η σκέψη μου ήταν τόσο γεμάτες από σενα που δεν με άφηναν να σκεφτώ κάτι παράλογο..ή μήπως με άφηναν;


Θα θελα πολύ να σε ακούσω να μιλάς,να γελάς..να άκουσω τα βήματά σου..να γυρίσω και να ξέρω ότι θα σε κοιτάξω πάλι.Να ακούσω τη δική σου φωνή να με φωνάζει πάλι.Να σε δω...για να σταματήσω να ΝΟΜΙΖΩ ότι σε βλέπω..παντού.Να περνάς από δίπλα μου και στον αέρα να μένει πάλι η μυρωδιά σου...όπως τότε που το "άρωμά σου είχε μείνει στο χέρι μου"..και σου 'χε φανεί τόσο αστείο....


Πώς γίνεται;Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα συγχρόνως;Πες μου 
πως..."πες μου πως γίνεται αφού έχεις φύγει τόσο καιρό,πάντα να βρίσκεσαι στο άδειο σπίτι.."Ναι.Το θυμάμαι,σου είχα πει να το ακούσεις και σου άρεσε...Ναι.Πάλι πιστεύω ότι βρίσκεσαι στο άδειο σπίτι.Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να υπάρχουν ταυτόχρονα αντίρροπα συναισθήματα για έναν άνθρωπο;ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ...


Τόσα χρόνια μετά..και δεν έχω αποφασίσει αν σε αγαπώ ή αν απλώς σε ερωτεύθηκα τόσο πολύ που νόμιζα ότι ήταν αγάπη.Δεν ξέρω πότε και αν θα καταφέρω να αποφασίσω.
Σίγουρα ξέρω ότι εκείνη τη μέρα που έκλαιγες για μενα..υποσυνείδητα το είχα απολαύσει.Επιτέλους!Έκλαιγες ΕΣΥ μια φορά για μενα και όχι εγώ για σενα!
Προφανώς δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει άλλη..από τη μεριά σου..εμένα άσε με.
Εγώ εκείνη τη μέρα είχα ζήσει αυτό που ενδόμυχα και υποσυνέιδητα ίσως να περίμενα νωρίτερα..Αν το δεις ποτέ ΕΣΥ θα καταλάβεις.




Τόσα χρόνια μετά και ΠΑΛΙ καταλήγω στο ίδο μηδενικό σημείο που βρισκόμουν κάθε φορά που έγραφα κάτι για σενα.ΠΑΛΙ στο πουθενά και στο τίποτα παρέα με τη σκέψη σου.
Πάλι θα σε αφήσω κάπου εδώ..θα πάω να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ τη ζωή που προσπαθούσα να ονειρευτώ όλα αυτά τα χρόνια...κοντά σου.


ΥΓ:ΙΣΩΣ ΤΕΛΙΚΑ,ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ "ΞΥΠΝΗΣΑ" ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΣΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΜΕ ΑΦΗΝΕΣ ΑΚΟΜΗ ΝΑ "ΚΟΙΜΑΜΑΙ"...


Καληνύχτα,θα σε θυμάμαι πάντα..

'Eνα....."παραμύθι"...

Μια φορά και έναν καιρό...κάποτε..ήμουν εγώ και εσύ.
Και σ'αγαπούσα και μ'αγαπούσες.
Μια φορά και έναν καιρό..κάποτε...ήμουν εγώ και εσύ.
Και σε φιλούσα και με φιλούσες.
Μια φορά και έναν καιρό..κάποτε..ήμουν εγώ και εσύ.
Και σε αγκάλιαζα και με αγκάλλιαζες.
Μια φορά και έναν καιρο..κάποτε...ήμουν εγώ και εσύ.
Και εγώ σε αναζητούσα..και εσύ με έβρισκες..
Μια φορά και έναν καιρό..κάποτε...ήμουν εγώ και εσύ.
Και εγώ φοβόμουν και εσύ με προστάτευες...
Μια φορά και έναν καιρό...κάποτε..ήμουν εγώ και εσύ.
Και εγώ ζούσα για σενα κα εσύ δεν το ξερες.
Μια φορά και έναν καιρό...κάποτε...ήμουν εγώ και εσύ.
Και εγώ είχα ορκιστεί ότι θα πέθαινα για σενα και εσύ είχες ορκιστεί ότι δεν θα φύγεις από κοντά μου.


Τώρα πια,στην εκλογίκευση του "παραμυθιού"..

εγώ σε αναζητώ...αλλά δεν μπορώ να σε βρω.
εγώ απλώνω τα χέρια να σε αγκαλιάσω...αλλά μένουν κενά.
εγώ φοβάμαι..αλλά δεν με προστατεύεις.
εγώ ζούσα για σενα..αλλά εσύ δεν το έμαθες.

Δεν κρατήσαμε τους όρκους.Εγώ ζω...και εσύ δεν είσαι κοντά μου.Δεν ξέρω καν που μπορεί να είσαι.Δεν ξέρω καν αν θυμάσαι τον όρκο που μου είχες δώσει κάποτε...μια φορά και έναν καιρό...


Όποιος μένει θυμάται για πάντα..
Όποιος ξέρει σιωπά για πάντα..
Όποιος έφυγε...δεν γυρίζει ποτέ.

Η αλήθεια μέσα από τα τραγούδια...

Όπως κάθε φορά..έτσι και σήμερα.Ήρθε αυτή η πολυαγαπημένη μου "φίλη".Δεν με επισκέπτεταια συχνά..με ξεχνάει κάποιες φορές.Και μάλιστα για καιρό.Όμως όταν έρθει φροντίζω να την καλωσορίσω σαν να έρχεται για πρώτη φορά.Συνήθως έρχεται μέσα από κάτι.Ένα τραγούδι,μια φράση,μια εικόνα,μια ανάμνηση,ένα όνειρο..έτσι έρχεται η έμπνευση που τώρα τελευταία έχει γίνει καλή μου-αν και όχι συχνή-φίλη.

Σήμερα λοιπόν ήρθε κρατώντας στα δυο της χέρια από κάτι.Στο ένα,το αρίστερο..κρατούσε ένα λαϊκό τραγούδι τη "Φάμπρικα"-γι'αυτό και την κρατούσε στο αριστερό της χέρι..γιατί αυτό είναι το πιο γερό..το πιο δυνατό..το πιο ζεστό.Στο άλλο,κρατούσε τα χθεσινά τραγούδια..χθες που βρέθηκα σε ένα αφιέρωμα σε έναν μεγάλο συνθέτη..στο Σταύρο Κουγιουμτζή.Ακούγοντας,λοιπόν χθες και σήμερα "μεγάλα" τραγούδια..στο νόημα και στη μουσική δημιουργήθηκε στο μυαλό μου η εξής ερώτηση:



Πόση άλήθεια μπορεί να χωράει μέσα σε ένα τραγούδι;Πόσα μπορεί να κρύβει ένας στίχος..μια νότα..μια φράση ενός τραγουδιού;


Και προσπάθησα να απαντήσω.Να απαντήσω βασιζόμενη σε κάποια θεωρία..μουσικής..ποίησης...αλλά δεν κατάφερα να βγάλω άκρη.Κατάληξα στο γεγονός ότι το τραγούδι δεν είναι τίποτα άλλο πάρα..ψυχή ή καλύτερα τρόπος έκφρασή της.Κάθε φορά που ένας συνθέτης έγραφε ή γράφει μουσική προσπαθούσε και προσπαθεί να αποτυπώσει σ'αυτήν,την ψυχολογική του κατάσταση τη δεδομένη χρονική στιγμή ή περίοδο.Άλλοι τα κατάφεραν,και έτσι έχουμε αυτά τα αληθινά διαμάντια της λαϊκής και όχι μόνο μουσικής,άλλοι δεν τα κατάφεραν ή απλώς δεν προσπάθησαν τόσο για να το καταφέρουν(γιατί όπως και να το κάνουμε ειδικά στην εποχή μας αν η μουσική σου δεν παίζεται σε κάποιο club δεν θεωρείται μουσική).

Συνεπώς,κάθε είδος τραγουδιού περικλύει και την αφορμή της ύπαρξής του.Το πολιτικό τραγούδι μπορέι ο καθένας να φανταστεί από τι δημιουργήθηκε.Το Σμυρναίϊκο,επίσης.Το ρεμπέτικο,το δημοτικό,το ερωτικό έτσι πολύ απλοϊκά δοσμένες οι κατηγορίες.Άλλωστε τώρα έχουν χωριστεί με τέτοιο τρόπο τα τραγούδια από τις εκάστοτε εταιρείες που τραγουδάς κάτι και σου λέει κάποιος "έντεχνο","λαϊκό","λαϊκό ποπ","έντεχνο λαϊκό" και τόσα άλλα και δεν ξέρεις τί είναι αυτό που εν τέλει τραγουδάς!Λες και ήξερε ο ρεμπέτης του '50 τί είναι η κάθε μια από αυτές τις κατηγορίες!

Εν πάσει περιπτώσει και για να μη μακρυγορήσω περαιτέρω,η ουσία είναι ότι το τραγούδι ανέκαθεν εξέφραζε μια αλήθεια.Άλλοτε πολιτική,άλλοτε κοινωνική,άλλοτε οικονομική,άλλοτε μια νοσταλγία,άλλοτε μια ανάμνηση,άλλοτε ένα όνειρο...Σε κάθε περίπτωση το τραγούδι ξεκινούσε και τελείωνε "μέσα" στο λαό.Άγγιζε με κάθε του στίχο,κάθε του νότα(ή πενιά!)τον πόνο του λαού,το μόχθο,τα προβλήματά του,την ανάγκη του να αγαπήσει,να ονειρευτεί,να ζήσει..!Άγγιζε την καθημερινότητά του,τον τρόπο που ζούσε ή καλύτερα που επιβίωνε...
Έτσι κάποτε μιλώντας για τη λευτεριά,κάποτε μιλώντας για τη ζωή που έμεινε πίσω στη Σμύρνη,κάποτε μιλώντας για τη φτώχεια ή για την εκμετάλλευση στα πλαίσια της εργασίας και όχι μόνο(μην ξεχνάμε ότι ανέκαθεν καταπατώνται τα δικαιώματα των εργατών..πόσο μάλλον σε χρόνια που ούτε καν υπήρχε η λέξη "δικαίωμα" στη ζωή τους!),κάποτε μιλώντας για έρωτα ή για χωρισμό,κάποτε μελοποιώντας μεγάλους ποιητές που μίλησαν για ειρήνη,για αγάπη,για τις δυσκολίες σε σκοτεινές εποχές όπως η κατοχή και η δικτατορία και κάποτε μιλώντας για τα ήθη και τα έθιμα άνά τόπο τα τραγούδια πέρασαν όχι μόνο στην ιστορία άλλά κυρίως στις καρδιές των ανθρώπων γιατί μέσα από αυτά έχουν διατυπωθεί μεγάλες αλήθειες.

Ο κόσμος μέσα από τα τραγούδια έχει "επαναστατίσει",έχει πονέσει και έχει εκφράσει ό,τι φοβόταν και δεν τολμούσε να πει.Το θέμα είναι ότι πλέον δυστυχώς δεν υπάρχουν τέτοια τραγούδια.Και αφού πάντα εξέφραζαν αλήθειες γιατί δεν συμβαίνει αυτό και τώρα;Αυτό δεν το ξέρω και δεν μπορώ να το απαντήσω..ίσως αλλάζουν οι εποχές.Ίσως τώρα πια,δεν έχει νόημα η αλήθεια και ο κόσμος να φοβάται ακόμη περισσότερο κ από εποχές που δεν μπορούσε να την τραγουδήσει γιατί ήταν "απαγορευμένο".

Ίσως τώρα πια,δεν είναι μόνο η ζωή μας που έχει γίνει επιφανειακή.Ίσως όλο αυτό έχει περάσει και στη μουσική και στα τραγούδια.Εδώ που τα λέμε μήπως και τα τραγούδια απ'τη ζωή δεν έιναι βγαλμένα.....;!!!Πώς γίνεται να αλλάξει εκείνη και όχι αυτά...Το ερώτημα που τίθεται-από εμένα τουλάχιστον-είναι:

Πόσο μπορούμε να αντέξουμε συγχρόνως ή καλύτερα να ελέγξουμε και επιφανειακή ζωή και επιφανειακή έκφραση της ζωής(είτε μέσω της μουσικής είτε της τέχνης γενικότερα...);;;

Να φοβηθούμε ή όχι...;

Και όχι δεν αναφέρομαι ούτε σε κάποιου είδους εξωγήινη εισβολή ή απειλή ούτε καν στην καταστροφή του κόσμου που όπου να'ναι όπως δείχνουν οι μελέτες επί μελετών και προσεγγίσεις επί προσεγγίσεων σε διάφορες θεωρίες πλησιάζει...

Απλώς σκεφτόμουν ότι σε λίγες μέρες..δυστυχώς κλείνει ένας χρόνος από ένα γεγονός που σημάδεψε όχι μόνο τις καρδιές μας αλλά και την ίδια την ιστορία...Τη δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού από έναν αστυνομικό.Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη το πώς και το γιατί.Το γεγονός καθαυτό είναι σαφέστατα άκρως καταδικαστέο και πέρα από αυτό..χάθηκε μια ζωή.Μια νέα ζωή χωρίς λόγο οπότε τι υπάρχει γύρω από το γεγονός εμένα τουλάχιστον μ'αφήνει παγερά αδιάφορη.Και βεβαίως δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία που λίγο πολύ τα ΜΜΕ μας είχαν βάλει τότε και ενδεχομένως να εξακολουθούν(όχι μόνο για το συγκεκριμένο περιστατικό,γενικώς!).

Το να κάθομαι να σκέφτομαι αν αυτός ο άνθρωπος που σκοτώθηκε ήταν ή δεν ήταν σε κάποια αντιεξουσιαστική οργάνωση,αν ήταν ή αν δεν ήταν θαμών των Εξαρχείων(που προσωπικά μου αρέσουν πάρα πάρα πολύ χωρίς να ανήκω σε καμία οργάνωση-->για να μη βιαστείτε να φτιάξετε στο μυαλό σας το σχήμα:Εξάρχεια=αναρχική) και εν πάσει περπτώσει ό,τι έλεγαν τότε τα ΜΜΕ,δεν έχει νόημα-για μενα τουλάχιστον.Το ζήτημα είναι ότι πλέον δεν βρίσκεται στη ζωή και αυτό δεν αλλάζει.Και ας ήταν ό,τι ήθελε..στο κάτω κάτω δικαίωμά του.

Αφενός υπάρχει αυτό.Αφετέρου,μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι ο τρόπος με τον οποίο μια μερίδα κόσμου διαμαρτυρήθηκε για την εκτέλεση(γιατί έτσι είναι..ας μην κρυβόμαστε πια.Ναι!Εκτέλεση νέου ανθρώπου από αστυνομικό σε ένα κατά τα άλλα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ πολίτευμα!!Μην ντρέπεστε πείτε το!!!)του παιδιού θεωρώ ότι ήταν έως και υπερβολικός.Το να διαδηλώνουμε για κάτι που θέλουμε να διεκδικήσουμε,για κάτι που θεωρούμε άδικο ή γενικά ως ένδειξη διαμαρτυρίας και δυσφορίας απέναντι σε μια κατάσταση είναι όπως πιθανώς γνωρίζετε συνταγματικά κατοχυρομένο δικαίωμα(όπως και οι απεργίες άσχετα αν οι περισσότερες κρίνονται παράνομες αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα..).

Το να τίθεται όμως σχεδόν μια ολόκληρη χώρα υπό το "καθεστώς" της συγκεκριμένης μερίδας ανθρώπων,με συνέπεια να μην λειτουργεί τίποτα,να μην μετακινείται κανείς και κυρίως να καταστρέφονται περιουσίες πολιτών που στην τελική τι φταίγανε κιολας...νομίζω πως είναι ακραίο.Συμφώνησα και χάρηκα τότε με τους ανθρώπους που κατέβηκαν να διαδηλώσουν και να διαμαρτυρηθούν για το γεγονός,ώριμα και πολιτισμένα(και που εδώ που τα λέμε είχαν και το θάρρος με την κατάσταση μάχης που επικρατούσε στο κέντρο..εγώ δυστυχώς δεν το είχα..).

Ήμουν όμως-και εξακολουθώ-κάθετη στο να καταστρέφονται καταστήματα και περιουσίες ανθρώπων..τί επιτεύχθηκε δηλαδή με αυτό γιατί ή εγώ είμαι πολύ χαζή και δεν κατάλαβα το ακριβές μήνυμα που προσπάθησαν να περάσουν ή αυτοί το έκαναν απλώς για να υπάρχει μια ένταση,μια φασαρία και ένα αλισβερίσι με τους αστυνομικούς.Να ξεκαθαρίσω,ότι δεν έχω διάθεση αποδοκιμασίας προς τους ίδιους τους ανθρώπους,αλλά προς τη συγκεκριμένη τους ενέργεια.Δηλαδή..ότι;

Άλλαξε κάτι στο σύστημα;Έγινε καλύτερο;Πιο αξιοκρατικό; Πιο ευνοϊκό απέναντι στους πολίτες και στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες;Άλλαξε ο τρόπος αντιμετώπισης της νεολαίας;ΤΙ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ...ΤΙ;;
Το μόνο που κατάλαβα εγώ είναι ότι είχε φοβηθεί ο κόσμος..φοβόταν να μετακινηθεί..φοβόταν να μιλήσει...φοβόταν να πάρει θέση...γενικά φοβόταν τα πάντα..και που κατάληξε όλο αυτό;Τελικά,το κράτος φοβήθηκε την ίδια του τη νεολαία..το μέλλον του.
Μα αυτό είναι;Ναι πρέπει να μας φοβηθεί το κράτος..όχι όμως επειδή θα το καταστρέψουμε..αλλά επειδή μπορούμε και έχουμε τη δυνατότητα να το αναδιοργανώσουμε με ωριμότητα,αλληλεγγύη και φροντίδα..μπορούμε να το αλλάξουμε..αρκεί να προσπαθήσουμε..να κάνουμε αυτή την ανατροπή!Την ανατροπή όμως όχι την καταστροφή...


Και να κλείσω με μια απορία που ενδεχομένως πολλοί να  έχουν...πρέπει να φοβηθούμε τώρα που ακούγεται ότι οι αναρχικοί ετοιμάζουν πορείες στο κέντρο και που από ό,τι άκουσα ετοιμάζονται και αναρχικοί άλλων χωρών να έρθουν για συμπαράσταση;;;;Πάλι δεν θα κελιστούμε στα σπίτια μας λες και είμαστε σε πόλεμο;;;;

Και κάτι τελευταίο..πώς είμαστε τόσο σίγουροι ότι το να γίνει ό,τι και πέρσυ είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να τιμηθεί η μνήμη αυτού του παιδιού;;;

17 Νοέμβρη...."Εδώ Πολυτεχνείου κραυγή,καλούν το Χρέος και η Τιμή.."

Το μόνο που μου έρχεται να πω αυτή τη στιγμή είναι μια λέξη.Μια μικρή λέξη,με τόσο μεγάλο νόημα.
Οξύμωρο ε;Κ όμως.Η συγκίνηση που νιώθω κάθε φορά που θα βρεθώ εκεί..διαπερνά κάθε είδους συναίσθημα που έχει τη δυνατότηα ο άνθρωπος να βιώσει.Και αυτό που έγινε τότε εκεί...αυτό που έκαναν τότε "τα παιδιά"..ήταν πολύ πιο πάνω από κάθε τι ανθρώπινο.

Θυσία...αυταπάρνηση...θάρρος...τόλμη...επιμονή...αντίσταση...έχετε ποτέ προσέξει πόσο ταιριάζουν με λέξεις όπως...ελευθερία...ζωή...ελπίδα...Κ εγώ το συνειδητοποιώ κάτι τέτοιες στιγμές.Μεγάλες στιγμές.Ωραίες στιγμές.Που για τους περισσότερους έχουν χαθεί κάπου μέσα στα αχαλίνωτα μονοπάτια της ιστορίας.Για κάποιους βέβαια υπάρχουν και μέσα σε βιβλία.Για κάποιους άλλους όμως,είναι απλά ένδειξη ανδρείας...και μάλιστα από "παιδιά".ΠΑΙΔΙΑ....ΝΕΟΙ...που;ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ;

Δεν τους είδες;Ήταν εκεί...Στις γωνίες...στα σκαλιά...στις αίθουσες...στο προαύλιο...ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ.
Δεν άκουσες τις φωνές τους;Για άκου καλύτερα...για δες καλύτερα...εκεί είναι.ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Γράφουν ακόμη προκυρήξεις,φωνάζουν ακόμη για ελευθερία,καλούν τον κόσμο...εσένα...εμένα...ΆΚΟΥ....ΔΕΣ....

Παιδιά...ναι ήταν παιδιά όταν πέθαναν.Κάθε γαρύφαλλο που ήταν σήμερα στην πόρτα...και ένα παιδί...
ΝΑΙ.Αυτό το "λουλουδι φωτίάς"..είναι το μήνυμα που στέλνουν οι "πρώτοι νεκροί".

ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΑΚΟΥΜΕ,ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΑ ΟΣΟ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΤΟΤΕ...ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ....ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΩΡΕΣ...ΤΙΣ ΩΡΑΙΕΣ,ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΩΡΕΣ..ΠΟΥ....


ΠΑΙΔΙΑ ΕΓΡΑΨΑΝ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ;
ΜΕ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ.....

η λέξη...είναι μικρή και μεγάλη συγχρόνως...

ΑΘΑΝΑΤΟΙ,

όχι μόνο τα "παιδιά"όλοι όσοι πολέμησαν και αντιστάθηκαν στο δικτατορικό καθεστώς.

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΕΝΕΙΟ ΖΕΙ....ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ...ΕΙΝΑΙ ΔΕΟΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗ....

(για να μην παρεξηγηθώ,δεν αγωνίστηκαν μόνο φοιτητές αλλά και απλός κόσμος και εργάτες και αγρότες..απλώς ως φοιτήτρια συγκινούμαι με ανθρώπους της ηλικίας μου που θυσιάστηκαν για αυτό που εγώ βρήκα "έτοιμο")...

Για ποιό λόγο τόση φασαρία;

Είδα πάλι πριν λίγο τις ειδήσεις(από τις ελάχιστες φορές που παρακολουθώ ειδήσεις...τις θεωρώ τρομερά καταθλιπτικό πρόγραμμα...) και εξακολουθώ να μην γνωρίζω ποιος είναι ο ακριβής λόγος(και όχι χαζομάρες),που πλακώνονται οι νεολαίες των δυο μεγάλων παρατάξεων και που έχουν φτάσει στο σημείο ξυλοδαρμών και μπράβων και μαχαιριών και δεν ξέρω κ εγώ τί άλλο!

Βέβαια,θα πεί κάποιος ότι αυτό δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο.Αντιθέτως είναι πολύ σύνηθες!Και όχι μόνο με τις συγκεκριμένες παρατάξεις,αλλά και με άλλες που λόγω κάποιας διαφωνίας(οποιασδήποτε δεν έχει σημασία)τσακώνονται,οδηγούμενοι κατά αυτόν τον τρόπο στην αναστολή της λειτουργίας της σχολής τους(αφού όμως απευθύνονται στους-και καλά- αρμόδιους του πανεπιστημίου,οι οποίοι μεταξύ μας στην προκειμένη περίπτωση...δεν φάνηκαν να ενδιαφέρονται και τραγικά για την κατάσταση εντός της σχολής!).Και καλά,αυτοί προσπαθούν να λύσουν τη διαφορά τους...οι υπόλοιποι φοιτητές που ενδεχομένως να θέλουν να παρακολουθήσουν μαθήματα(δεν είναι όλοι ρέμπελοι σαν εμας-μην παρεξηγηθώ εννοώ την παρέα μου!)ή που εν πάσει περιπτώσει δεν θέλουν να χάνουν μαθήματα για να μην καθυστερήσει η εξεταστική τους ή για τον οποιοδήποτε λόγο...αυτοί ξαναλέω ΤΙ ΦΤΑΙΝΕ;;;

Και ποιος ο λόγος να γίνει ένα πανεπιστήμιο κέντρο ξυλοδαρμού και πάλης...ελεος!Πού νομίζουν ότι βρίσκονται;Θέλω να τονίσω ότι:καλές οι παρατάξεις,καλά τα κόμματα,καλή η ιδεολογία(όχι στα όρια του φανατισμού,ωστόσο),καλή η πολιτική αλλά θεωρώ ότι όλα έχουν κάποια όρια..Θα μου πείτε και ποιος δεν τα ξεπερνάει πλέον έτσι όπως έχουμε γίνει;Αυτό είναι όμως;Δεν φοιτώ στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο μπορώ όμως να μπω στη θέση αυτών που δεν έχουν σχέση και που ενεδχομένως αγανακτήσει από την όλη κατάσταση.Επίσης,δεν είμαι κατά της πολιτικοποίησης(και όχι κομματικοποίησης)των νέων ανθρώπων,γιατί όμως πρέπει να φτάνει η κατάσταση σε τέτοιου είδους ενέργειες φανατισμού;

Και τελικά ως πότε θα πληρώνουμε τα λάθη των "πολλών"και των "μεγάλων" που προσπαθούν να ελέγξουν το κάθε τι,ακόμη και αν πρόκειται περί ανθρώπινης σκέψης;;;;

"Υποστηρίζω λίγο φασισμό..."

Όχι...μη βιαστείτε να σκεφτείτε ότι πρόκειται περί δικής μου απόψεως...Σε καμία περίπτωση.
Πάντως,αυτά που έχω κατά νου να γράψω δεν είναι,δυστυχώς,λιγότερο δυσάρεστα.
Θα πει κανείς,το τι ορίζει ο καθένας ως δυσάρεστο είναι και λίγο υποκειμενικό...(ναι λίγο όμως,συνήθως τα δυσάρεστα αναγνωρίζονται από ολους εξίσου.).

Για να μη μακρυγορώ με εκτός θέματος σκέψεις,πρόκειται για άποψη ενός νέου ανθρώπου.Ενδεχομένως και στην ηλικία μου(εκεί κάπου στα 20..βία 20 και κάτι ψιλά).Είδα
το βίντεο με το συγκεκριμένο άτομο να εκφράζει την άποψή του σχετικά με το θέμα των αλλοδαπών που ζουν στην Ελλάδα,στην έκπομπη του Λαζόπουλου λίγες ώρες πριν και ειλικρινά,δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι.
Ίσως κάποιος σκεπτόμενος βιαστικά να πει "ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του!Δημοκρατία έχουμε,μπορεί να υποστηρίζει ό,τι θέλει!".

Σαφέστατα(επιτρέψτε μου να έχω ωστόσο,κάποιους ενδοιασμούς ως προς την ποιότητα της "δημοκρατίας"αυτής,αλλά είναι ένα θέμα που ξεφεύγει πάαρα πολύ και της δικής μου γνώσης  και γενικώς.).Σίγουρα,λοιπόν,ο καθείς και η καθεμία έχει τη δυνατότητα να υποστηρίζει ό,τι θεωρεί σωστό και βεβαίως έχει το δικαίωμα να το εκφράζει-εντός κάποιων ορίων όμως,γιατί από ακρότητες πλέον άλλο τίποτα!
Το θέμα το δικό μυ αυτή τη στιγμή συνοψίζεται στην εξής ερώτηση:
"πόσο τραγικό μπορεί να είναι,το να ακούς ένα΄νέο άνθρωπο να δηλώνει με περισσή άνεση μπροστά σε μια κάμερα ότι υποστηρίζει "λίγο"το φασισμό,γιατί θέλει μια Ελλάδα μόνο με Έλληνες...;".

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να κρίνω το συγκεκριμένο άτομο.Αλίμονο.Απλώς θέλω να σχολιάσω με αφορμή τη δήλωσή του,το πόσο εθνικιστές γινόμαστε ώρες-ώρες.Γιατί;Εγώ θυμάμαι πάντα να ακούω από κάποιον..."όλοι ίσοι...","...όλοι λανθρωποι...","..ίδια δικαιώματα...".Τα πιστεύω.Χωρίς υπερβολή.Για να μη φανώ όμως υπέρμετρα καλή,δεν είμαι έτσι κ αλλιώς(!!),δεν μπορώ να εγγυηθώ απόλυτα ότι δεν έχω δυσανασχετίσει με γεγονότα και καταστάσεις που ενδεχομένως να συνδέονται κ άμεσα με αλλοδαπούς.Ωστόσο,προσπαθώ να δείχνω ως ένα λογικό σημείο κατανόηση γιατί ίσως τελικά να είναι οι τελευταίοι που φταίνε.

Για μενα,όλη αυτή η ξενοφοβία έχει άμεσα και έμμεσα καλλιεργηθεί σε ένα μεγάλο βαθμό από τα ΜΜΕ.Μπορώ να δεχτώ και να σεβαστώ,αν θέλετε,όλες τις απόψεις.Ακόμη και τις πιο ακραίες κ αδιάλλακτες.Εφόσον βέβαια είναι λογικά τεκμηριωμένες.Παρολ αυτά,με ενοχλεί αφάνταστα όταν ακούω νέους ανθρώπους να εκφράζονται κατ αυτόν τον τρόπο.Χωρίς καν να έχουμε ζήσει το φασισμό...χωρίς καν να μπορούμε να υποθέσουμε πώς θα ήταν η ζωή μας υπό ένα τέτοιο καθεστώς...χωρίς καν να αναλογιζόμαστε τις συνέπειες και τις βιαιότητες ενός τέτοιου καθεστώτος μπαίνουμε στη διαδικασία (δηλαδή κάποιοι άλλοι "υπόγεια"μας καθοδηγούν σ'αυτό)να σκεφτούμε πώς,αν τώρα είχαμε φασισμό,στη χώρα μας θα υπήρχαν μόνο ημεδαποί.Ακόμη και ως φράση απογοήτευσης,είναι τρομερά βαρύγδουπη.

Αν όντως τελικά,εμείς η νεότερη  γενιά είμαστε το μέλλον...γιατί υπάρχουν νέοι άνθρωποι(και δυστυχώς υπάρχουν)που πιστεύουν σε ένα άσχημο και βάρβαρο "παρελθόν";Κάτω από ποια λογική;Και υπάρχει άραγε μετριασμός μπροστά από μια τέτοια λέξη;"Λίγο"...
Δηλαδή πρόκειται για ένα καθεστώς που θα συμπεριφερθεί "λίγο"απάνθρωπα;Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω.Ίσως με καλύψουν και παραδείγματα από την πρόσφατη Ελληνική ιστορία(πχ περίοδος 1967-1973).

Θεωρώ ότι είναι λάθος να θέτουμε όλους τους ανθρώπους στο ίδιο "τσουβάλι".Από πότε δηλαδή οι Έλληνες γίναμε όλοι τέλειοι για να μην αντέχουμε τους υπόλοιπους;Μήπως ξεχνάμε ότι κάποτε και εμείς(εννοώ ως λαός που,ναι έχει περάσει πολλά,αδιαμφισβήτητα)υπήρξαμε μετανάστες και ότι κάπως έτσι αντιμετώπιζαν και εμάς οι ξένοι;Ή μήπως είναι καλύτερο να επιστρέψουμε στο "πας μη Έλλην βάρβαρος";

Είμαστε νέοι...αντί να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να καλυτερέψουμε την κοινωνία μας(δεν εννοώ πολιτικά μόνο) που πάει από το κακό στο χειρότερο,αφού σταδιακά χάνεται κάθε ίχνος ανθρωπιάς και αλληλεγγύης,αναλώνουμε το μυαλό μας σε ακραίες σκέψεις για να κάνουμε τα πράγματα απλά πιο εύκολα.Δεν είναι έτσι όμως.Γιατί δυστυχώς ακόμη και αν έιχαμε φασισμό αυτή τη στιγμή(που εξακολουθώ να επιμένω ότι ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε πώς ζούσαν οι άνθρωποι-τουλαχιστόν οι μη φασίστες) δεν εγγυάται κανείς ότι θα συμπεριφερόταν άψογα απένταντι και στους ίδιους τους Έλληνες...αν αυτό είχε γίνει από τότε σήμερα θα έιχαμε ένα μνημείο λιγότερο..θα έλειπε το πιο ένδοξο...κάπου εκεί...στην Πατησίων...



Εύχομαι κάποια στιγμή να πάψουν να υπάρχουν τέτοιου είδους απόψεις και να εκφράζονται κυρίως από νέους....

"Toυς φίλους τους διαλέγουμε..."

Έχω  να γράψω πολλές μέρες...έλλειψη ώρας...και κυρίως διάθεσης...όταν δεν έχεις έστω και ένα από αυτά τα δυο,τί να σου κάνουν οι σκέψεις;Αυτές έρχονται και φεύγουν σαν τον αέρα!Εκεί που φυσάει και σε δροσίζει(ή σε ζεσταίνει εξαρτάται..!!!) εκεί έχει πάλι άπνια...

Κάπως έτσι ήρθαν και οι δικές μου...βέβαια σε συνδυασμό με ένα αρκετά δυσάρεστο και ψυχοφθόρο για μενα,γεγονός.Πρόσφτα ένα πολύ αγαπημένο μέλος της οκογενειάς μου πέρασε μια βδομάδα στο νοσοκομείο γιατί η καρδιά τελικά,είναι πολύ πονηρή.Ευτυχώς όλα καλά.Αυτό που πρέπει να επισημάνω,είναι το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά,επαληθεύθηκε το γνωστό και μη εξαιρετέο ρητό...
"οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα"...
ΟΝΤΩΣ.Τελικά,σιγουρεύτηκα.Είναι πολύ σημαντικό να έχεις δίπλα σου άτομα που σε σκέφτονται,σε νοιάζονται..που χωρίς να ρωτάνε έρχονται να περάσουν μαζί σου την αγωνία σου...το φόβο σου...που είναι δίπλα σου όταν κλαις...που σου προσφέρουν απλόχερα μια αγκαλιά.Μια αγκαλιά που για σενα εκείνη τη στιγμή αποτελεί καταφύγιο,ασφάλεια,ενδεχομένως και σιγουριά.Μια ανεξήγητη σιγουριά!
Πόσο όμορφο είναι να έχεις κοντά σου τέτοιους ανθρώπους!Ποιος θα διαφωνήσει ότι η φιλία όταν είναι ανιδιοτελής,ειλικρινής και προσφέρεται απλόχερα...δεν θα μπορούσε κάλλιστα να είναι...
ΕΝΑ ΑΠ'ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!


Στα φιλαράκια μου...
Ευχαριστώ που βρίσκεστε στη ζωή μου.....

2012 "Θα έρθει το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε..ή απλά μας αρέσει να ζούμε με μια απειλή πάνω απ το κεφάλι μας;;"

Να ξεκαθαρίσω ότι ο ευφυής αυτός τίτλος που δεσπόζει πάνω από το κείμενο δεν είναι δικό μου δημιούργημα!

Απλώς σήμερα διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο το οποίο αναφερόταν στην ταινία 2012,που θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες την προσεχή σεζόν.Στο άρθρο αυτό,θίγοταν γενικότερα το θέμα περί καταστροφής του κόσμου,συντέλειας και όπως αλλιώς το έχει ακούσει,σκεφτεί ή και φανταστεί ο καθένας από μας.Διότι όπως είναι βέβαιο,υπάρχουν διάφοροι-ες επιστήμονες και μη,που μην έχοντας να ασχοληθούν με κάτι πιο απτό και ουσιώδες,χαραμίζουν τις ώρες και τις μέρες τους δημιουργώντας ένα τρομερό "κολλάζ" των θεωριών που άμεσα ή έμμεσα αναφέρονται στο συγκεκριμένο γεγονός.Ανεξαρτήτως χρονολογικής προέλευσης.

Το θέμα,δεν είναι ότι αυτοί κυκλοφορούν ανενόχλητοι και παραμυθιάζουν τον κόσμο (όσους τους πιστεύουν τέλος πάντων).Το θέμα έγκειται σ αυτούς που το ανατροφοδοτούν κάνοντας το να μοιάζει απίστευτα ακραίο ή οτιδήποτε άλλο.

Θεωρώ πως οι περισσότεροι νοήμονες άνθρωποι γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή ο κόσμος θα καταστραφεί.Οτιδήποτε περιέχει ύλη,φθείρεται και προφανώς κάποια στιγμή παύει να υπάρχει.

Δεν θα αναφερθώ περαιτέρω σε τέτοιου είδους θεωρίες και απόψεις διότι είναι δουλειά φυσικών,αστροφυσικών κτλπ.

Δεν μπορώ,ωστόσο,να κατανοήσω πώς γίνεται (ή καλύτερα γιατί γίνεται..) να τα ισοπεδώνουμε όλα και να φτάνουμε σε σημεία υστερίας και πανικού χωρίς ουσιαστικό λόγο.

Θα πει κάποιος "δεν είναι ουσιαστικός λόγος η καταστροφή του κόσμου;".Σαφώς!

Σκέφθηκε ποτέ κανείς ότι σημασία δεν έχει η εσχατολογία,αλλά η αίσθηση της ζωής!

Της ζωής που έχουμε τώρα,που μας δίνεται κάθε μέρα απλόχερα με τα θετικά και τα αρνητικά της.

Της ζωής που εμείς μπορούμε ως ένα σημείο να ορίσουμε και να καθορίσουμε,να μεταβάλλουμε κοκ.

Από την άλλη,εύλογα όλες αυτές οι θεωρίες διαφόρων επιστημόνων ή λαών (Μάγια) με τους ακριβής υπολογισμούς μέσω των άστρων που γράφτηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια,διατηρήθηκαν και ενδεχμένως να επαληθεύονται ή πρόκειται να επαληθευθούν δεν αφήνουν έυκολα κάποιον αδιάφορο.

Πάντως δεν είναι και λογικό να αποτελέσει και τρόπο ζωής και σκέψης!

Σίγουρα κάποιος αναλογιζόμενος όλα αυτά σε συνδυασμό,ίσως αποκτήσει αντιφατικές σκέψεις.Ενδεχομένως να μην έχει και τη δυνατότητα να αποκλείσει κάποια/ες,ώστε να καταλήξει σε κάποια/ες άλλη/ες,εκ των πραγμάτων.Αυτό είτε επειδή δεν θα είναι ορθά και επιστημονικά ἑνημερωμένος,είτε επειδή δεν θα τον απασχολεί και ιδιαίτερα να ενημερωθεί ώστε να αποκτήσει και άποψη.Η αλήθεια είναι ότι,όταν γνωρίζουμε ότι κάτι δεν πρόκειται να συμβεί άμεσα και να επηρεάσει τη ζωή μας επίσης άμεσα δεν του δίνουμε και πολύ σημασία.

Κλέινοντας,σκοπός μου βεβαίως ήταν να καταθέσω κάποιες ενδεχομένως και αντιφατικές απόψεις για ένα θέμα που,προς το παρόν τουλάχιστον,έχει δημιουργήσει δυο αποδέκτες.

Αυτούς που ενδιαφέρονται υπερβολικά και θεωρούν ότι μπορέι κάτι τέτοιο να συμβεί τόσο άμεσα,όσο και το να αρπάξουν ένα απλό κρυολόγημα και αυτούς που προφανώς δεν μένουν παγερά αδιάφοροι απλά,προς το παρόν....όλα καλά!

Ένα απόσπασμα απόσπασμα από το συγκεκριμένο άρθρο:

"O HΛΙΟΣ ΘΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ.
Ξαφνικά ο ουρανός θα γίνει φωτιά και

καυτή λάβα θα πετάγεται από τα έγκα-
τα της γης, καθώς αστραπόβροντα θα
ηχούν την ώρα που νεκροί αιώνων τώ-
ρα θα ανασταίνονται και η συντέλεια του κό-
σμου θα ξεκινάει. Μπορεί να ακούγεται σαν σε-
νάριο ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά
δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν είτε ότι η
Δευτέρα Παρουσία βρίσκεται προ των πυλών
είτε ότι (πιο επιστημονικά) απλώς έρχεται το τέ-
λος του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Η συνωμο-
σιολογία για το τέλος των πάντων έχει ως κατα-
ληκτική ημερομηνία-ορόσημο την 21η Δεκεμ-
βρίου του 2012 και γύρω της έχουν μπει σε τρο-
χιά ως δορυφόροι δεκάδες θεωρίες, λιγότερο ή
περισσότερο τρομακτικές. Εχει γεννηθεί ο Αντί-
χριστος; Θα αντιστραφούν οι πόλοι της Γης; Θα
αναστηθούν οι νεκροί σαν τα ζόμπι στο βιντεο-
κλίπ του «Thriller» του Μάικλ Τζάκσον; Μήπως
η συντέλεια θα γίνει με πιο σύγχρονο τρόπο -
με χημικά και πυρηνικά όπλα, σε ένα παγκόσμιο
ολοκαύτωμα από το οποίο θα επιβιώσουν μόνον
οι κατσαρίδες; Καθώς το 2012 πλησιάζει «απει-
λητικά», όλα φαίνεται να περιστρέφονται με εν-
διαφέρον γύρω από το «τι μέλλει γενέσθαι». Και
σίγουρα δεν είναι καθόλου τυχαίο το timing της
νέας ταινίας του «σκηνοθέτη των καταστροφών»
Ρόλαντ Εμεριχ («Ημέρα ανεξαρτησίας» και «Με-
τά την επόμενη μέρα») με τίτλο «2012» και πρω-
ταγωνιστή τον Τζον Κιούζακ, ούτε φυσικά είναι
τυχαία η επιτυχία του βιβλίου «Το μυστήριο του
2012», ενός μόνο από τα δεκάδες που είναι αφιε-
ρωμένα στην προφητεία. Η μαζική κουλτούρα
συνωμοτεί, παράγοντας από ταινίες και ιστορίες
φαντασίας μέχρι ντοκιμαντέρ με θέμα την επι-
κείμενη καταστροφή και μετατρέποντας την κα-
ταστροφολογία σε μόδα και τις σκηνές «Αποκά-
λυψης» σε «talk of the town».

Το εναρκτήριο λάκτισμα για τη χιονοστιβάδα της
φιλολογίας του τέλους δόθηκε από την αρχαία
φυλή των Ανδεων, τους Μάγια. Σύμφωνα με τα
ημερολόγιά τους, ο χρόνος τελειώνει στις 22 (και
όχι στις 21 όπως στις υπόλοιπες θεωρίες) Δεκεμ-
βρίου του 2012."


Ενώ λίγο πιο κάτω αναφέρεται σε διάφορες ακρότητες (είτε προφορικές είτε έμπρακτες),στις οποίες πολλοί κατά καιρούς υπέπεσαν,με σκοπό να ισχυροποιήσουν τις εκάστοτε θεωρίες τους:

"Το μυστήριο του  2012 δεν είναι καινούριο και
δεν περιλαμβάνει μόνο τους αστρολογικούς χάρ-
τες των Μάγια. Σιγόβραζε για δεκαετίες σαν
λάβα κάτω από την επιφάνεια και καθώς «ο και-
ρός γαρ εγγύς» (για να θυμηθούμε το motto που
έχει κάνει σλόγκαν ο εθνικός μας συνωμοσιο-
λόγος Δημοσθένης Λιακόπουλος) ετοιμάζεται
για τη μεγάλη έκρηξη. Κατά καιρούς πολλοί «θε-
οφώτιστοι» έχουν αναλάβει να ηγηθούν του δια-
λεχτού ποιμνίου για τη βασιλεία των ουρανών
στρατολογώντας τάγματα πιστών, τα οποία σε
ορισμένες περιπτώσεις είχαν προβεί μέχρι και
σε ομαδικές αυτοκτονίες, πεπεισμένα ότι ο δρό-
μος για τη λύτρωση περνούσε μέσα από τον
φυσικό τους θάνατο. Ιδέες και αντιλήψεις για
την ώρα της κρίσης απεικονίζονται σε πολλά
καλλιτεχνικά έργα ήδη από την Αναγέννηση,
με πιο χαρακτηριστική την τοιχογραφία στην
οροφή της Καπέλα Σιστίνα του Βατικανού διά
χειρός Μικελάντζελο. Τα σενάρια για την έλευ-
ση του Αντίχριστου αναβίωσαν με την άνοδο
του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία, ενώ οι προ-
φητείες του Νοστράδαμου μαζί με αποσπά-
σματα από την «Αποκάλυψη του Ιωάννη» φαί-
νεται πως είναι πάντα επίκαιρες για τον διψα-
σμένο νου που αναζητά την απάντηση σε ένα
πεδίο γνώσης πέρα από τη λογική, στον φα-
ντασιακό πλανήτη όπου το 2012 είναι το σημείο
όπου τέμνονται οι άξονες του παρελθόντος και
του μέλλοντος, της ζωής και του θανάτου.
Το κείμενο που λεδωσε όνομα σε όλες τις προ-
φητείες του τέλους, η «Προφητεία 2012» του Ιη-
σουίτη μοναχού Σεμπαστιάνο Φιμπονάτσι, ανα-
καλύφθηκε εκ νέου σε μια δημοπρασία μεσαι-
ωνικών κειμηλίων στο Λος Αντζελες στις αρχές
της δεκαετίας του ’70, όταν η ηλικίας 800 ετών
περγαμηνή πέρασε στα χέρια του εύπορου Αμε-
ρικανού Ρόμπερτ Γιουτζίν Λάνγκλεϊ. Ηταν η επο-
χή του κινηματογραφικού «Εξορκιστή», του
«Μωρού της Ρόζμαρι» και της σατανιστικής αγέ-
λης του Τσαρλς Μάνσον που κατακρεούργησε
τη γυναίκα του σκηνοθέτη της «Ρόζμαρι» Ρομάν
Πολάνσκι, Σάρον Τέιτ. Μια εποχή όπου στα πε-
ρίχωρα του Λος Αντζελες δέσποζε η Κοιλάδα
του Θανάτου, όπου οι σατανιστές έστρωναν τον
δρόμο για τον ερχομό του «θεού» τους."


Ίσως κάποτε πάψουμε να είμαστε τόσο εύπιστοι και μικρόμυαλοι.

ΠΗΓΗ:Big Fish.

Το άλλο μισό...

Θα ξεκινήσω,ίσως λίγο συνηθισμένα,γράφοντας πρώτα μερικούς στίχους από ένα πολύ ερωτικό κομμάτι..
Τίτλος του ,"Εσύ με ξέρεις πιο πολύ"  ντυμένο υπέροχα από δυο υπέροχες φωνές.
Χωρίς ιδιαίτερα σχόλια..άλλωστε τα ονόματα είναι απολύτως επαρκή..
Χάρις Αλεξίου-Φίλιππος Πλιάτσικας.


"Κρύψε με μες στο παλτό σου,κάνε με κορμί δικό σου.
Ως την άκρη του μυαλού σου,ως την άκρη του ούρανού σου.
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου.Σαν παιδί,σαν άγγελό σου
Να χαθώ στη μυρωδιά σου,να χωρέσω στο όνομά σου."

Το ακούω εδώ και αρκετή ώρα..όχι ότι δεν το γνώριζα ως τραγούδι (άλλωστε το απήλαυσα και ζωντανά στην απίστευτη συναυλία της Αλεξίου στο Ηρώδειο την Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου) αλλά είναι από τις φορές που ακούς ένα γνώριμο τραγούδι και νιώθεις ότι ακούς για πρώτη φορά.
Που σημάινει ότι το παρακολουθείς,σχεδόν στίχο το στίχο ώστε να βρεις τα σημεία που σε αγγίζουν,που σου θυμίζουν κάτι ή που απλά σε εκφράζουν.
Προσωπικά,δεν υπάρχει τραγούδι της που να μην με έχει αγγίξει.
Το συγκεκριμένο όμως με έκανε να σκεφτώ σε συνδύασμό με κάποια πράγματα που άκουσα σήμερα νωρίτερα,ότι κάποια στιγμή την οποία προφανώς και δεν ορίζουμε εμείς..βρίσκει κανείς αυτό που διάφοροι αποκαλούν "το άλλο μισό".
Θεωρητικά για να αποκαλέσεις έναν άνθρωπο "το άλλο μου μισό" θα πρέπει να πληρεί κάποιων προϋποθέσεων (αφήνοντας τη μορφή,το φθαρτό και υλικό δηλαδή έξω) στο χαρακτήρα,σε αυτό που αποκαλείται ψυχή και στη συμπεριφορά.
Το θέμα είναι ότι αυτές οφείλουν να είναι -ενδεχομένως- φύσει αντίθετες με τις δικές σου ώστε να συμπληρώνονται από εκείνες.Άλλωστε δεν πρέπει να παραλείπεται το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητά,άρα ο καθένας μας είναι διαφορετικός από τον άλλο.Σαφώς και βρίσκονται κοινά στοιχεία,όχι όμως πανομοιότυπα!Στόχος είναι η συμπλήρωση (και άρα η ολοκλήρωση του κάθε ατόμου και όχι η ταύτιση).
Αυτές,τώρα, τις προυποθέσεις μπορέι κάποιος κάλλιστα να τις εντοπίσει εξίσου τόσο σε μια φιλική όσο και σε μια ερωτική σχέση.
Ας επικεντρωθούμε στην ερωτική διότι και το τραγούδι εκεί παραπέμπει.
Όταν,λοιπόν κάποιος βρίσκει το "άλλο του μισό" δεν έχει παρά να προσπαθήσει μερικά πράγματα..ίσως μερικά δικαιώματα στη ζωή του άλλου.Βεβαίως,δεν γίνεται λόγος για έλεγχος της ζωής του συντρόφου ή κάτι τέτοιο τα δικαιώματα αυτά είναι γλυκά και μυρίζουν έρωτα.

Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε φορά ψάχνεις ένα τρόπο να είσαι διαρκώς με τον άνθρωπό σου..
Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε φορά προσπαθείς να φτάσεις ως την άκρη του δικού του ουρανού..
Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε φορά χάνεσαι στη μυρωδιά του και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προφέρεις το όνομα που μονοπωλεί το μυαλό σου πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο όσο σημαντικό κ αν είναι....

Εκλογές...

Και φτάνουμε πάλι στη συζήτηση που μονοπωλεί πλέον -τουλάχιστον από τότε που ανακοινώθηκε- τα περισσόετρα "πηγαδάκια" είτε σε καφετέριες,είτε στα μέσα μεταφοράς,είτε σε

κανάλια..που αλίμονο δηλαδή!

Έχουν φαγωθεί!Και πώς έγινε αυτό και γιατί ο τάδε αρχηγός κόμματος είπε με το συγκεκριμένο τόνο της φωνής του αυτή την -και αμέσως βάζουν την υπερβολή!- βαρυσήμαντη φράση και ένα σωρό άλλα παρόμοια...

Και το γελοίο ποιό είναι;Ότι τώρα..όσο υποτίθεται ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο,όλοι οι πολιτικοί ξαφνικά κάτι έπαθαν και χρησιμοποιούν μια τόοοσο δα μικρή λεξούλα που νομίζω πως για καιρό είχαν αφήσει στην άκρη.

Όχι επειδή αμέλησαν ή επειδή δεν χρειάστηκε..απλώς να..είχαν σοβαρότερα θέματα..

Όπως ας πούμε να πετάνε το μπαλάκι..(ξέρετε αυτό που γράφει πάνω με κεφαλαία "ΦΤΑΙΩ") ο ένας στον άλλο,με απίστευτες δικαιολογίες και λόγους μακροσκελείς και δεινότατους ρητορικώς, αποποιούμενοι σκάνδαλα,φοροδιαφυγές και καταστροφές...

Φαντάζομαι,υποπτευθήκατε τη λεξούλα!Αυτό το πολυακουσμένο "ΘΑ"!

Και ξεκινά,λοιπόν,ο φαύλος κύκλος τους να γυρίζει...να γυρίζει...να γυρίζει...και κάθε φορά να σταματά σε διαφορετικό σημέιο..και άντε εσύ ο απλός πολίτης που τραβάς τα πάνδεινα καθημερινώς από τα "ΘΑ"τους (που εντάξει άνθρωπος είσαι πείστηκες και ήλπισες για κάτι καλύτερο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!) να βρεις άκρη.Μπλέκεσαι και εσύ και με το δίκιο σου!Σε μπλέκουν,η αλήθεια.Περισσότερο τους απασχολὂύν τα ψηφοδέλτια,οι ψηφοθηρίες και τα "ΘΑ" παρά πώς θα γίνουν βήματα για να βοηθηθούν ευπαθείς ομάδες όπως για παράδειγμα οι πυρόπληκτοι,οι συνταξιούχοι και αρκετές άλλες βεβαίως (μην κατονομάσω διότι θα ξημερώσουμε για τα καλά!)..να γίνουν βήματα για να καλυτερέυσεουμε σαν κράτος,σαν κοινωνία εν πάσει περιπτώσει!

Μα είναι τραγικό!Και αν και έχω κάποια πολιτική (προσοχή!όχι κομματική!) άποψη τους βάζω όλους σε ένα καζάνι!Έτσι είναι το δίκαιο..γιατί όλοι έχουν μερίδιο στην ευθύνη.

Ας πει κάποιος από τα παληκάρια της Βουλής στον κόσμο που περνάει δύσκολα(και έιναι πολύς δυστυχώς)τί θα πληρώσει (και μεταφορικά και κυριολεκτικά!) ακόμη...χωρίς να φταίει και μετά ας έρθουν να ζητήσουν και τα ρέστα μας!