"Πες μου πώς γίνεται..."

Πάλι αυτή η σκέψη.Πάλι.Πάλι δεν μπορώ να ξεφύγω.Πάνω που λέω "το κατάφερα"και προσπαθώ να πάω παρακάτω...κάτι θα γίνει..και θα επιστρέψει στο μυαλό.
Είναι παντού.Μέσα σε τραγούδια,σε αναμνήσεις,σε δρόμους,σε διάφορα μέρη που περνάω και θυμάμαι μια απ'τις στιγμές.Πολλές-λίγες,δεν έχει σημασία πια.Άλλωστε διαφοροποιούταν!Πολλές για μενα...ελάχιστες και βαρετές για σενα.


Δεν βρήκαμε ποτέ άκρη.Δεν χρειάστηκε μάλλον ή ακόμη πιο σωστά,δεν προσπαθήσαμε.Εγώ ήθελα..προσπάθησα να στο δείξω..να στο ζητήσω και δεν με άφηνες.Πάντα έβρισκες κάτι άλλο να μου πεις,κάτι άλλο να κάνεις για να "ξεχαστεί".Ίσως και να μην το καταλάβαινες,το ότι προσπαθούσα εννοώ.Ή ίσως έκανες ότι δεν καταλάβαινες..Δεν ξέρω γιατί...δεν θα το μάθω ποτέ έτσι κ αλλιώς.Αλήθεια γιατί;Για να μη με πληγώσεις;Αυτό το έκανες και χωρίς να προσπαθήσω εγώ  το οτιδήποτε.


Και κατάφερνες πάντα να με "χειρίζεσαι".Ξέρεις γιατί;Αυτό θα στο απαντήσω με σιγουριά αυτή τη φορά.Γιατί είχες κατάλαβει.Ναι.Ακριβώς.Είχες καταλάβει τα πάντα...και ακόμη χειρότερα ήξερες και πώς να τα χρησιμοποιήσεις..απλά εγώ πίστευα ότι ήταν όλα αλήθεια.Τί αφελής ε;
Θα ήθελα πολύ να σε άκουσω ξανά να γελάς....μαζί μου.Άλλωστε αυτό το έκανες όσο δεν ήμασταν μαζί.Μόνο που άργησα να το καταλάβω..ξέρεις γιατί;Γιατί η καρδιά και η σκέψη μου ήταν τόσο γεμάτες από σενα που δεν με άφηναν να σκεφτώ κάτι παράλογο..ή μήπως με άφηναν;


Θα θελα πολύ να σε ακούσω να μιλάς,να γελάς..να άκουσω τα βήματά σου..να γυρίσω και να ξέρω ότι θα σε κοιτάξω πάλι.Να ακούσω τη δική σου φωνή να με φωνάζει πάλι.Να σε δω...για να σταματήσω να ΝΟΜΙΖΩ ότι σε βλέπω..παντού.Να περνάς από δίπλα μου και στον αέρα να μένει πάλι η μυρωδιά σου...όπως τότε που το "άρωμά σου είχε μείνει στο χέρι μου"..και σου 'χε φανεί τόσο αστείο....


Πώς γίνεται;Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα συγχρόνως;Πες μου 
πως..."πες μου πως γίνεται αφού έχεις φύγει τόσο καιρό,πάντα να βρίσκεσαι στο άδειο σπίτι.."Ναι.Το θυμάμαι,σου είχα πει να το ακούσεις και σου άρεσε...Ναι.Πάλι πιστεύω ότι βρίσκεσαι στο άδειο σπίτι.Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να υπάρχουν ταυτόχρονα αντίρροπα συναισθήματα για έναν άνθρωπο;ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ...


Τόσα χρόνια μετά..και δεν έχω αποφασίσει αν σε αγαπώ ή αν απλώς σε ερωτεύθηκα τόσο πολύ που νόμιζα ότι ήταν αγάπη.Δεν ξέρω πότε και αν θα καταφέρω να αποφασίσω.
Σίγουρα ξέρω ότι εκείνη τη μέρα που έκλαιγες για μενα..υποσυνείδητα το είχα απολαύσει.Επιτέλους!Έκλαιγες ΕΣΥ μια φορά για μενα και όχι εγώ για σενα!
Προφανώς δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει άλλη..από τη μεριά σου..εμένα άσε με.
Εγώ εκείνη τη μέρα είχα ζήσει αυτό που ενδόμυχα και υποσυνέιδητα ίσως να περίμενα νωρίτερα..Αν το δεις ποτέ ΕΣΥ θα καταλάβεις.




Τόσα χρόνια μετά και ΠΑΛΙ καταλήγω στο ίδο μηδενικό σημείο που βρισκόμουν κάθε φορά που έγραφα κάτι για σενα.ΠΑΛΙ στο πουθενά και στο τίποτα παρέα με τη σκέψη σου.
Πάλι θα σε αφήσω κάπου εδώ..θα πάω να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ τη ζωή που προσπαθούσα να ονειρευτώ όλα αυτά τα χρόνια...κοντά σου.


ΥΓ:ΙΣΩΣ ΤΕΛΙΚΑ,ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ "ΞΥΠΝΗΣΑ" ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΣΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΜΕ ΑΦΗΝΕΣ ΑΚΟΜΗ ΝΑ "ΚΟΙΜΑΜΑΙ"...


Καληνύχτα,θα σε θυμάμαι πάντα..