"Πέρασε καιρός....ή μήπως όχι;"

Όντως.Πέρασε πολύς καιρός από τότε που έγραψα..και εξ αιτίας αυτής της καταραμένης εξεταστικής που διαρκεί ένα μήνα..(κατά συνέπεια αφαιρώντας ένα μήνα από τη ζωή σου!) και λόγω έλλειψης αυτής της πολύ καλής και γλυκιάς "ιδέας"που ακούει στο όνομα..."έμπνευση.."!

Πέρασε και αυτή η τελείως ανούσια γιορτή που αποκαλείται "γιορτή των ερωτευμένων" ,η οποία είναι και τόσο αστεία συγχρόνως!Πάντα είχα αυτή την απορία!Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια ακόμη προσπάθεια των εταιρειών που παράγουν όλα αυτά τα αρκουδάκια και σοκολατάκια και κορδελάκια και δεν ξέρω εγώ τί άλλο,για να εισπράξουν χρήματα εκμεταλλευόμενες το ωραιότερο συναίσθημα που έχει τη δυνατότητα να βιώνει ένας άνθρωπος;ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!Λες και όσοι είναι ερωτευμένοι...ανυπομονούν πότε θα φτάσει η 14η Φεβρουαρίου για να γιορτάσουν!Ο έρωτας είναι η χαρά της ζωής,είναι γιορτή από μόνος του!Από τη στιγμή που το νιώθεις έχεις μια καθημερινή γιορτή!Γιορτάζει το μυαλό,η καρδιά και η ψυχή ασταμάτητα!!!!Και δε χρειάζεται ούτε κουκλάκια,ούτε τίποτα.Απλά πράγματα.Μια αγκαλιά,ένα χάδι,ένα φιλί,μια καλή κουβέντα...πράγματα που σχετίζονται με τον έρωτα..Τέλος πάντων.

Πέρασε και η Καθαρά Δευτέρα.Η πιο άσχημη Καθαρά Δευτέρα που έχω περάσει τα τελευταία χρόνια.Μόνη μου,μπροστά από ένα άθλιο,δυσνόητο και απελπιστικά βαρετό βιβλίο Γλωσσολογίας.Φαντάζομαι πως πολλά παιδιά που έδιναν-λόγω βλακώδους οργάνωσης του προγράμματος από τη γραμματεία,μα υπήρχε παιδί που ήθελε εκείνη τη μέρα να ναι με τους δικούς του;Υπερβολές πλέον...Τα παιδιά από επαρχία;Πολύ εύκολα τα κανονίζει όλα αυτή η γραμματεία πια!

Πέρασε και η εξεταστική..(και ξαφνικά....κόπηκε η σύνδεση και αναγκάζομαι να συνεχίσω από άλλη παράγραφο!)

Και πέρασαν όλα...όλα;Δε νομίζω...υπάρχουν πράγματα που δεν περνούν...που δεν αλλάζουν...που δεν αντικαθίστανται από άλλα...που εμμένουν και επιμένουν..εκεί στάσιμα...και δεν κάνουν ούτε βήμα μπρος..ούτε πίσω...Και μαζί μ αυτά μένεις και εσύ στο ίδο μέρος.Έτσι,στάσιμα.Και ενώ σου παρουσιάζεται μια ευκαιρία για ένα βήμα μπρος...εσύ σηκώνεις το πόδι για να προχωρήσεις..αλλά υπάρχει κάτι που σε εμποδίζει.Που σε κρατάει πίσω...που σου μαγκώνει τη θέληση και την προσπάθεια...οπότε κατεβάζεις το πόδι...κάθεσαι ξανά προσοχή...και μένεις ξανά.Έτσι,στάσιμα.Και περιμένεις πότε θα καταφέρεις να ξεχάσεις όλα αυτά που σε κρατάνε "προσοχή"για να κάνεις επιτέλους ένα βήμα μπρος..στη ζωή σου....