Τόσος καιρός...πέρασε τόσο γρήγορα...όσο γρήγορα κάνει κάποιος για να ανασάνει ή να ανοιγοκλείσει τα μάτια του....ναι.Τόσο γρήγορα πέρασες απ'τη ζωή μου και τόσο γρήγορα έφυγες.
Σαν χθες μου φαίνεται από κείνη τη μέρα..και τώρα εγώ βρέθηκα ξανά στο ίδιο μέρος.Με άλλη παρέα.
Είναι όλοι εδώ.Είναι;Δεν ξέρω.Ποτέ δεν ἠξερα..Δεν έμαθα.Ποτέ δεν θα μάθω.Αυτό που συνέβη το ξέραμε εγώ και εσύ.Το θυμόμ...όχι.Το θυμάμαι,εγώ.Το "εσύ" δεν ξέρω αν πρέπει,αν μπορώ κ αν θέλω να το βάλω μετά από αυτό το "και".Τόσο καιρό αυτό έκανα κ δεν άλλαξε κάτι.Λες να άλλαξε τότε;Εκείνη τη στιγμή;Δεν ξέρω.Όχι.Το έζησα αλλά δεν θα το άφηνα να με κυριεύσει.Ναι,έτσι είχα πει τότε.Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται;Πες μου "ΕΣΥ".Μη με κοιτάς.Μην το κάνεις αυτό.Απλά πες μου.ΠΕΣ ΜΟΥ!Σιωπή.Πάντα αυτό.Μόνο αυτό.Μια κίνηση και μετά σιωπή.
Και εγώ να μένω κρατώντας την ελπίδα.Μια ελπίδα που ποτέ δεν έδωσες "ΕΣΥ".Την είχα κλέψει από εσένα.Και ως γνωστόν,αυτό που κλέβεις δεν θα είναι ποτέ δικό σου,πραγματικά.Θα είναι πάντα,αυτό που πήρες χωρίς να το ζητήσεις,χωρίς να ρωτήσεις.Έτσι και εγώ.Αυτά που πήρα από σενα,τα πήρα χωρίς να σε ρωτήσω,χωρίς να στα ζητήσω...και δεν έμαθα ποτέ αν πραγματικά ήθελες να μου τα δώσεις ή απλώς με λυπόσουν.
Τόσο καιρό μετά,εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω,πώς γίνεται να πληγώθηκα τόσο πολύ από κάτι που έζησα αφενός,αλλά αφετέρου δεν έμαθα ποτέ αν και κατά πόσο,ήταν αληθινό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου