Έχει περάσει πολύ ώρα από τη στιγμή που το φόρεσα..φόρεσα κάτι που μου είχες δώσει κάποτε για να με ζεσταίνει...μια μέρα μετά τη βροχή..Ποια βροχή;Αυτή που δεν σταμάτησε από τη μέρα που έφυγες...
Κάποτε σου είχα πει ότι μ αρέσει η βροχή.Ακόμη μ αρέσει,για να ξέρεις.Αν θυμάσαι,σου είχα πει τότε που έβρεχε,ότι μου άρεσε περισσότερο επειδή τη βλέπαμε μαζί..πίσω απ το τζάμι..μπορεί να μην ήμασταν αγκαλιά,όπως θα πρόσταζε μια άκρως ρομαντική κινηματογραφική σκηνή,όμως δεν μ ένοιαζε αυτό.Μου αρκούσε που απλά υπήρχα στον ίδιο χώρο μαζί σου.
Δεν το κατάλαβες όμως.Ελπίζω τώρα,που δεν μπορώ να βρεθώ στον ίδιο χώρο με σενα,που δεν μπορώ να σου μιλήσω όποτε μου λείπεις,που δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω(κ ας μην βρέχει απαραίτητα),που δεν μπορώ να σου στείλω ένα μήνυμα που να σου εξηγεί πόσο πολύ θέλω να είμαι κοντά σου,τώρα που δεν μπορώ να σου πω πόσο πολύ άδικα έφυγες...ελπίζω να εκτιμήσεις το γεγονός ότι έχω ακόμη κάτι δικό σου που να μου θυμίζει πως ένιωθα...αυτό τον καιρό που εσύ δεν άντεχες να "βλέπεις"..όπως τα παιδάκια που κρύβουν το πρόσωπό τους ανάμεσα στα χέρια τους όταν φοβούνται να δουν ή να αντιμετωπίσουν κάτι.
Και εσύ έτσι έκανες κάθε φορά που προσπαθούσα να σε κάνω να με δεις..ήταν όμως τόσο γλυκό που δεν σου κράτησα ποτέ κακία.Ούτε τώρα.Αλήθεια.
Το μόνο που έχω τώρα από σενα είναι αυτό.Αυτό το κάτι δικό σου.Ασήμαντο για άλλους..για μενα όμως κομμάτι ανάμνησης.Από αυτά που αποθηκεύονται τόσο καθαρά στα αμέτρητα συρτάρια του μυαλού...έτσι ώστε κάθε φορά που αποφασίζω να το ανοίξω,να βλέπω μπροστά μου αυτή τη στιγμή...μια από τις στιγμές που έζησα μαζί σου.Πολλές-λίγες δεν έχει σημασία.Στο έχω ξαναπεί άλλωστε..για μενα πάρα πολλές κ για σενα λίγες,βιαστικές και ασήμαντες.Τουλάχιστον έτσι έδειχνες.
όπως λέει και μια πολύ καλή μου φίλη για άλλη μια φορά:
"ανταπόκριση από τη χώρα του ΠΟΤΕ...."
όπως λέει και ένα υπέροχο τραγούδι:
"ποτέ,ποτέ ΜΑΖΙ..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου