"Τύψεις...."

Δύσκολος τίτλος.Προκαθορίζει ένα περιεχόμενο ένοχο...μια σκέψη ένοχη...μια πράξη ένοχη..
Ποιος κρίνει όμως κάτι ή κάποιον ως "ένοχο" ή μη; Ποιος καθορίζει τί λάθος πράττεις,λες ή σκέφτεσαι ώστε να θεωρείσαι "ένοχος";
Και αν και υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν αυτό το χαρακτηριστικό επειδή κάποιος άλλος τους το πρόσθεσε...(πάντα κάποιος άλλος..πάντα αυτός ο άλλος ήταν που με κράταγε πίσω...)ωστόσο υπάρχουν και οι περιπτώσεις κατά τις οποίες μπαίνεις μόνος στη διαδικασία να κρίνεις τον εαυτό σου,τα λόγια σου,τη σκέψη σου..."Αυτοαναιρείσαι" και "αυτοκαθορίζεσαι" κάθε στιγμή...όπως είπε ένα δικό μου άτομο.Ναι..και όλα αυτά επειδή υπάρχει πιθανότητα να νιώθεις αυτό το απαίσιο συναίσθημα της ενοχής.Απαίσιο πραγματικά.Νομίζεις ότι για όλα φταις ακόμη κ αν δεν τα προκάλεσες εσύ,θεωρείς ότι προκαλείς ακόμη και με τον τρόπο που καταναλώνεις το οξυγόνο που θεωρητικά αναλογεί σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αυτού του -κατά τα άλλα άνευ σημασίας-πλανήτη.
Δεν είναι έτσι.Το ξέρεις.Αλλά έτσι νιώθεις.


Ξαφνικά ενώ εσύ πετάς στο σύννεφο που τυπικά καλείται "ευτυχία"(ουτοπία για μενα καλύτερα) νιώθεις να καίνε το κορμί σου φωτιές...Σηκώνεις τα μάτια και αντικρίζεις βλέμματα.Απορίας,κυνισμού,ειρωνείας,συμπόνοιας,κακίας...τα οποία όχι μόνο τα αντιμετωπίζεις έτσι-δεν έχεις εξ άλλου περιθώρια για κάτι διαφορετικό-αλλά στην ουσία προφανώς και είναι πολύ χειρότερα από όσο μπορείς να φανταστείς.Και όχι για κανένα σπουδαίο λόγο,έτσι.Επειδή τους είναι δύσκολο να κάνουν αυτό που έκανες εσύ "κάθε στιγμή".Δεν έχουν μπει ποτέ στην διαδικασία αυτή,όχι επειδή δεν τους δόθηκε η ευκαιρία.Πάντα στους ανθρώπους δίνεται αυτή η ευκαιρία...της "αυτοδιόρθωσης",αν μπορώ να χρησιμοποιήσω λίγο πιο μεταφορικά τη λέξη αυτή.Λίγοι την παίρνουν.Και ακόμη λιγότεροι καταφέρνουν να την κερδίσουν.
Εγώ δεν ξέρω αν ήμουν ή αν είμαι μια από αυτές.Δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω που υπήρξα "ένοχη"...Γιατί σ αυτή την περίπτωση το "ένοχη" έχει δυο εκδοχές.Σε σχέση με σενα-με εμας κατ'επέκταση-και σε σχέση με τους υπόλοιπους.Ναι ξέρω τί θα πεις.Να μην υπολογίζω τους υπόλοιπους.Έτσι έλεγες πάντα..Αχ αυτό το "πάντα" σου...δυστυχώς θα υπάρχει για "πάντα".


Πάντως δεν βρήκα κάτι για το οποίο θα έπρεπε να νιώθω τύψεις..να νιώθω ένοχη.Δεν ξέρω εσύ τί νόμιζες ή τί πίστευες ότι θα νιώσω..πάντως αυτό είναι το μοναδικό συναίσθημα που δεν μου δημιούργησε η φυλακή σου.Μη ρωτήσεις γιατί φυλακή.Στη φυλακή βάζουν τους ένοχους έτσι δεν είναι;Άρα εσύ που με έκλεισες σε μια τόσο "όμορφη","τρυφερή"(τα εισαγωγικά γιατί έτσι νόμιζα...ή μάλλον έτσι ήθελες ΕΣΥ να πιστεύω...)φυλακή με θεωρούσες ένοχη για κάτι...


Που σημαίνει ότι εγώ θα πρεπε να νιώθω τύψεις.Τελικά,τίποτα από τα δυο δεν κατάφερες.
Δεν ήταν αυτά που με προκάλεσες να νιώσω.Αντιθέτως,πολύ πιο ισχυρά και πολύ πιο άσχημα πράγματα καλλιέργησες στην ψυχή μου..τόσο πολύ που νομίζω ότι αυτή η απεριόριστη αγάπη,αφοσίωση και πίστη σε σενα(σε μας)όχι μόνο περιορίστηκε αλλά θα έλεγα καλύτερα ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΤΗΚΕ....
Για το μοναδικό που νιώθω "τύψεις" είναι για το ότι έμεινε πίσω η ζωή μου...και αυτό γιατί την είχα απλώσει μπροστά στα πόδια σου..να την πατάς...όπως πατάς ένα χαλί.Όσο το πατάς,δεν μπορείς και να το μετακινήσεις.Ακριβώς αυτό.Τώρα όσο γελοίο κ αν φαίνεται το "χαλί τινάχτηκε" και άρα η ζωή μου προχώρησε..


"Τύψεις"που όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι τελικά ίσως και να ναι πολύ εύκολο από την αγάπη να περάσεις στην αδιαφορία και από κει στην αιώνια λήθη.