ΜΟΥ ΕΛΕΙΠΕΣ.
Κάθε μέρα περισσότερο.Δε μπορούσα να το αντέξω.Δε μπορούσα να το συνειδητοποιήσω,δε μπορούσα να το σταματήσω.Έψαχνα να βρω τον τρόπο,μάταια.Δεν υπήρχε.Και μετά ήρθε το κενό.Ένα μεγάλο κενό στην ψυχή,μια μεγάλη πληγή στην καρδιά."Ποτέ",έλεγα."Δε θα με πληγώσει ποτέ..."έτσι έλεγα και προσπαθούσα να το πιστέψω.Ποτέ...Δεν το πίστεψα,ποτέ.
ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕΣ.
Πάει καιρός από τότε που άκουσα τη φωνή σου..είχε αλλάξει,ο τόνος.Ήταν ξανά ήρεμη.Ξανά γλυκιά.Ήσουν ξανά εσύ.Δεν το παραδέχτηκα ποτέ όμως,μου άρεσε.Δεν μου αρκούσε.Απλώς,μου άρεσε.Μιλήσαμε ξανά.Ξανά κρυφά-είχαμε συνηθίσει εξ άλλου.Είπες "θέλω να σε δω".Το πίστεψα...Δεν το εννοούσες.
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ.
Περίεργο ε;Και όμως.Είναι φορές που θα ήθελα να είσαι κοντά μου.Αυτός ο αέρας εκτός από
καλοκαίρι,θυμίζει και εσένα.Πολύ.Στην αρχή προσπαθούσα να αγνοήσω αυτή τη σκέψη.Ανόητο.Το κατάφερα,μόνο για λίγο.Θα το καταφέρω,για μενα.Μια φορά,για μενα.Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ-σαν το σημερινό-που ήμασταν μαζί και μοιραζόμασταν όνειρα και ελπίδες και ένα καλοκαιρινό βράδυ που αποφάσισες ότι δε χωράω στη ζωή σου.Δε θυμάμαι τα λόγια σου-ούτε καν τη φωνή σου.Θυμάμαι μόνο κλάμα,θλίψη,κενό,κόκκινα μάτια και μια άλλη φωνή-πολύ πιο αγαπημένη και αδικημένη εξ αιτίας σου-να λέει παρήγορα λόγια.Και όμως,είναι φορές που κοιτάζω το κινητό μου και θα ήθελα να έχω ένα μνμ σου.Δε ζήτησα ποτέ τίποτα που δεν μπορούσες να δώσεις.
ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ.
Ίσως.Δεν το ξέρω.Προς το παρόν,ξεπερνάω με γρήγορο ρυθμό αυτό το απαίσιο συναίσθημα της απουσίας και μου αρέσει.Μου παίρνει χρόνο,βέβαια.Λιγότερο πάντως,από τον ψεύτικο χρόνο που πέρναγα κοντά σου.Κάποτε,είχες διαβάσει κάτι που είχα γράψει(μέσα σε ένα γνωστό ποιητικό αριστούργημα).Τότε,το εννοούσα-χαίρομαι που ΣΙΓΟΥΡΑ δεν το θυμάσαι.Μου επαληθεύει πιο εύκολα ότι δεν κατάλαβες ποτέ σου.Χαίρομαι!Χαίρομαι,γιατί τώρα δεν το εννοώ.
Κάποια στιγμή θα ξαναβρεθούμε....τότε θα εύχεσαι να μη με είχες συναντήσει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου