"Τύψεις...."

Δύσκολος τίτλος.Προκαθορίζει ένα περιεχόμενο ένοχο...μια σκέψη ένοχη...μια πράξη ένοχη..
Ποιος κρίνει όμως κάτι ή κάποιον ως "ένοχο" ή μη; Ποιος καθορίζει τί λάθος πράττεις,λες ή σκέφτεσαι ώστε να θεωρείσαι "ένοχος";
Και αν και υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν αυτό το χαρακτηριστικό επειδή κάποιος άλλος τους το πρόσθεσε...(πάντα κάποιος άλλος..πάντα αυτός ο άλλος ήταν που με κράταγε πίσω...)ωστόσο υπάρχουν και οι περιπτώσεις κατά τις οποίες μπαίνεις μόνος στη διαδικασία να κρίνεις τον εαυτό σου,τα λόγια σου,τη σκέψη σου..."Αυτοαναιρείσαι" και "αυτοκαθορίζεσαι" κάθε στιγμή...όπως είπε ένα δικό μου άτομο.Ναι..και όλα αυτά επειδή υπάρχει πιθανότητα να νιώθεις αυτό το απαίσιο συναίσθημα της ενοχής.Απαίσιο πραγματικά.Νομίζεις ότι για όλα φταις ακόμη κ αν δεν τα προκάλεσες εσύ,θεωρείς ότι προκαλείς ακόμη και με τον τρόπο που καταναλώνεις το οξυγόνο που θεωρητικά αναλογεί σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αυτού του -κατά τα άλλα άνευ σημασίας-πλανήτη.
Δεν είναι έτσι.Το ξέρεις.Αλλά έτσι νιώθεις.


Ξαφνικά ενώ εσύ πετάς στο σύννεφο που τυπικά καλείται "ευτυχία"(ουτοπία για μενα καλύτερα) νιώθεις να καίνε το κορμί σου φωτιές...Σηκώνεις τα μάτια και αντικρίζεις βλέμματα.Απορίας,κυνισμού,ειρωνείας,συμπόνοιας,κακίας...τα οποία όχι μόνο τα αντιμετωπίζεις έτσι-δεν έχεις εξ άλλου περιθώρια για κάτι διαφορετικό-αλλά στην ουσία προφανώς και είναι πολύ χειρότερα από όσο μπορείς να φανταστείς.Και όχι για κανένα σπουδαίο λόγο,έτσι.Επειδή τους είναι δύσκολο να κάνουν αυτό που έκανες εσύ "κάθε στιγμή".Δεν έχουν μπει ποτέ στην διαδικασία αυτή,όχι επειδή δεν τους δόθηκε η ευκαιρία.Πάντα στους ανθρώπους δίνεται αυτή η ευκαιρία...της "αυτοδιόρθωσης",αν μπορώ να χρησιμοποιήσω λίγο πιο μεταφορικά τη λέξη αυτή.Λίγοι την παίρνουν.Και ακόμη λιγότεροι καταφέρνουν να την κερδίσουν.
Εγώ δεν ξέρω αν ήμουν ή αν είμαι μια από αυτές.Δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω που υπήρξα "ένοχη"...Γιατί σ αυτή την περίπτωση το "ένοχη" έχει δυο εκδοχές.Σε σχέση με σενα-με εμας κατ'επέκταση-και σε σχέση με τους υπόλοιπους.Ναι ξέρω τί θα πεις.Να μην υπολογίζω τους υπόλοιπους.Έτσι έλεγες πάντα..Αχ αυτό το "πάντα" σου...δυστυχώς θα υπάρχει για "πάντα".


Πάντως δεν βρήκα κάτι για το οποίο θα έπρεπε να νιώθω τύψεις..να νιώθω ένοχη.Δεν ξέρω εσύ τί νόμιζες ή τί πίστευες ότι θα νιώσω..πάντως αυτό είναι το μοναδικό συναίσθημα που δεν μου δημιούργησε η φυλακή σου.Μη ρωτήσεις γιατί φυλακή.Στη φυλακή βάζουν τους ένοχους έτσι δεν είναι;Άρα εσύ που με έκλεισες σε μια τόσο "όμορφη","τρυφερή"(τα εισαγωγικά γιατί έτσι νόμιζα...ή μάλλον έτσι ήθελες ΕΣΥ να πιστεύω...)φυλακή με θεωρούσες ένοχη για κάτι...


Που σημαίνει ότι εγώ θα πρεπε να νιώθω τύψεις.Τελικά,τίποτα από τα δυο δεν κατάφερες.
Δεν ήταν αυτά που με προκάλεσες να νιώσω.Αντιθέτως,πολύ πιο ισχυρά και πολύ πιο άσχημα πράγματα καλλιέργησες στην ψυχή μου..τόσο πολύ που νομίζω ότι αυτή η απεριόριστη αγάπη,αφοσίωση και πίστη σε σενα(σε μας)όχι μόνο περιορίστηκε αλλά θα έλεγα καλύτερα ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΤΗΚΕ....
Για το μοναδικό που νιώθω "τύψεις" είναι για το ότι έμεινε πίσω η ζωή μου...και αυτό γιατί την είχα απλώσει μπροστά στα πόδια σου..να την πατάς...όπως πατάς ένα χαλί.Όσο το πατάς,δεν μπορείς και να το μετακινήσεις.Ακριβώς αυτό.Τώρα όσο γελοίο κ αν φαίνεται το "χαλί τινάχτηκε" και άρα η ζωή μου προχώρησε..


"Τύψεις"που όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι τελικά ίσως και να ναι πολύ εύκολο από την αγάπη να περάσεις στην αδιαφορία και από κει στην αιώνια λήθη.

Τα συγχαρητήριά μου στο "σοσιαλισμό"!!!!!

Εύγε!!!!!Πολλά μπράβο σε όλους τους πολιτικούς!!!!
Καταφέρατε να σκοτώσετε ΞΑΝΑ 3 αθώους ανθρώπους μόνο κ μόνο για τα δικά σας συμφέροντα!!


Μπράβο σας κύριε "πρωθυπουργέ"(και τέως και νυν!) ελπίζω να είστε πολύ ευχαριστημένος με την κατάντια της χώρας μας...Άλλωστε ΕΣΕΙΣ ΤΗΝ ΦΕΡΑΤΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!!!


Και ζητάτε από εμάς τους νέους,το μέλλον της χώρας τι;Να σας επιδοκιμάσουμε;Να ζητωκραυγάσουμε την ΞΕΦΤΙΛΑ;


Να πούμε "μπράβο"στην κυβέρνηση(την εκάστοτε..)που διαθέτει μια ΑΝΙΚΑΝΗ αστυνομία!!!ΑΝΙΚΑΝΗ να σταματήσει το μπάχαλο που δημιουργεί μια ομάδα ανθρώπων!!!
Μια ομάδα ανθρώπων που καθορίζει και δυσφημεί την όποια διαμαρτυρία!!!!


Τη διαμαρτυρία του απλού κόσμου!!!Που δεν αντέχει να πληρώνει όσα εσείς είστε ΑΝΙΚΑΝΟΙ να διορθώσετε!!!Δεν έφερε ο απλός κόσμος την κρίση,κύριε.


Δεν έφερε ο απλός κόσμος ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ μέσα στη χώρα..να μας ελέγχει και να μας αναγκάζει να σκύβουμε το κεφάλι γιατί αλλιώς θα πεινάσουμε.


Δεν παίρνει ο απλός κόσμος 3 και 5 χιλιάρικα μισθό το μήνα!!!!


ΚΟΨΤΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ!!!!!!!


ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΑΚΗΣ ΤΙΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΣΑΣ!!!!


ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ ΑΒΟΗΘΗΤΟΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΠΟ ΤΙΣ  ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ;


ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ...ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ...ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΚΟΣΜΟ...

ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ...ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ "ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ..."




ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.....

"Ό,τι από σενα τώρα,έχει μείνει..."

Τελικά,είναι αλήθεια αυτό που λένε..ότι συνειδητοποιείς πράγματα και καταστάσεις εκ των υστέρων.Πρέπει να πάθεις λέει ο -κατά τα άλλα πολυπαθής και σοφός-λαός,για να μάθεις.Γιατί;
Γιατί να πρέπει να "πάθεις";Με πιο απλά λόγια να πληγωθείς για να κατανοήσεις κάποια επιλογή που κάνεις στη ζωή σου-είτε σε προσωπικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο-;Κανείς δεν σου λέει ποτέ το λόγο.Γιατί έτσι είναι,θα σου πει.


Εγώ ποτέ δεν το πίστευα αυτό.Θεωρούσα ότι μπορείς να μάθεις και χωρίς να ανοίξεις πληγή.Ότι σαφώς και μπορείς να αντιληφθείς εύκολα το "μη σωστό",ώστε να το αποφύγεις.Δε χρησιμοποιώ τη λέξη λάθος,γιατί αυτό που έζησα εγώ δεν το θεώρησα λάθος.Πάθος μπορεί,λάθος ποτέ.Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποκαλεί έναν άνθρωπο ή ένα συναίσθημα,λάθος.Με τι κριτήρια άλλωστε;
Δε μπορεί,έλεγα.Είναι άδικο.


Εδώ όμως,μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη.ΛΑΘΟΣ.Ναι,είχα κάνει ένα τεράστιο λάθος.Όχι ως προς αυτό που έζησα τόσο,όσο ως προς αυτό που πίστεψα,αυτό που αγάπησα και αυτό που προφανώς,είχα ερωτευθεί (δεν ξέρω κατά πόσο είναι θεμιτό να περνάς απευθείας στο συναίσθημα της "αγάπης"χωρίς να έχεις γευθεί το πιο αγνό και συγχρόνως το πιο αμαρτωλό συναίσθημα που έχει τη δυνατότητα να βιώσει ένας άνθρωπος,τον έρωτα!).ΕΙΧΑ!Τί καλά που μου ακούγεται πια...βέβαια!Αφού αναφέρεται στο παρελθόν...ένα παρελθόν που ουσιαστικά,με ανάγκασε να το δεχτώ.Να ξανά το θέμα της επιλογής.Προφανώς και είχα το δικαίωμα της άρνησης.Αναφαίρετο και κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα.Προσπάθησα.


Ειλικρινά,προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη να αντισταθώ.Αλλά το συνειδητοποίησα,αφού ένα δυνατό συναίσθημα με είχε ήδη κατακλύσει...με είχε γεμίσει...με είχε χορτάσει...που σημαίνει ότι δεν υπήρχε χώρος για τίποτα άλλο.Και ποτέ δεν άκουγα τη φωνή(ξέρει εκείνη..πάντα ξέρει...πάντα προσπαθεί να με συνεφέρει)που μου έλεγε "παίζει".Όντως έπαιζε.


Άργησα να το κατανοήσω.Πληγώθηκα πάρα πολύ.Και λυπάμαι ακόμη περισσότερο που το μόνο που μου έμεινε πια,είναι ένα γλυκό παραμύθι και μια εκτός ορίου αδιαφορία.


Ακριβώς."Ό,τι από σενα τώρα έχει μείνει" είναι πραγματικά αυτό που δεν τόλμησαν τα χείλη.Δειλία...Στο αναγνωρίζω!Ποτέ δεν μίλησες ειλικρινά.Πάντα μέσα από ένα ψέμα,έπρεπε εγώ να ψάξω "την αλήθεια μου για σενα".Και τη βρήκα.Εσύ;Ακόμα ψάχνεις ή δεν μπήκες ποτέ στη διαδικασία;Μάλλον το δεύτερο ε;Το ξέρω.


Κρίμα ειλικρινά.Πληγώθηκα πάρα πολύ...άργησα αλλά συνειδητοποίησα...ΝΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ΓΑΜΩΤΟ ότι ίσως δεν έπρεπε να είχα πιστέψει λέξη από όσα μου χες πει.Όχι τα μισά...δυστυχώς...λέξη!


Δεν ξέρω αν είναι αργά...Πάντως μου αρκεί που τα κατάλβα όλα..τώρα.!