Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Ένα αεράκι....


Πολύς καιρός...
Έλειπαν και αυτές οι σκέψεις που συμβατικά τις αποκαλούμε "έμπνευση".
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς έρχεται η έμπνευση,από πού,από τι εξαρτάται και τελικά,πώς και γιατί σε αφήνει.

Έχουν αλλάξει πολλά.
Έχουν συμβεί πολλά.

Άνθρωποι μπήκαν στη ζωή μου,άλλοι έφυγαν -δυστυχώς για πάντα-από αυτήν.

Συνέβησαν πράγματα και δημιουργήθηκαν  εικόνες και συναισθήματα που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να τα εξηγήσω..ή να τα ξεχάσω.

Τόσες αλλαγές...τόσες στιγμές...τόσες λέξεις...τόσα αισθήματα..από εκεί που ένιωθες κενό,ξαφνικά από το πουθενά ξεχείλιζες και πίστευες ότι η ψυχή σου δεν χωράει άλλα.

Και όμως. 
 
Ένας χαμός,σου αποδεικνύει πάντα,πόσο εύκολα μπορείς να αδειάσεις και να νιώσεις και πάλι κενός.
Σε δευτερόλεπτα.

Και πάντα κάποιος εκεί δίπλα σου,ίσως λίγο πιο πίσω να σε στηρίζει.Να σε κρατάει όταν λυγίζεις και να σε επαναφέρει σε όρθια στάση.

Δεν ξέρω τί λείπει.
Δεν ξέρω αν έλειπε κάτι ποτέ.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται κάτι να αφήσω,κάτι να προσθέσω,κάτι να συμπληρώσω.
Δεν ξέρω πώς είναι να μην νιώθεις κενό.

Ξέρω όμως,ότι κάποιες φορές,που φυσάει ενα απαλό αεράκι νιώθω κάποιου είδους ελευθερία.
Σκέφτομαι ότι αν ο αέρας ήταν πρόσωπο,θα ήταν το πιο ελεύθερο πλάσμα στο σύμπαν.
Ζηλεύω αυτή την απόλυτη ελευθερία.Και ας μοιάζει ασύδοτη.

Αυτό χρειάζομαι.
Πού και πού να νιώθω ελεύθερη από όλους και από όλα.
Αυτό χρειάζομαι.

Ένα αεράκι.....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου