Διαβάζοντας ξανά,κάτι αγαπημένο...

Πάει καιρός που έγραψα.Ίσως δεν είχα τί να πω.Ίσως να τα έχω πει όλα.Ίσως να μην αντέχω να γράφω πια γιατί ξέρω,ότι μόνο μέσα από το γράψιμο μπορώ να έρχομαι σε επαφή με σκέψεις και συναισθήματα που έχω καλά κρυμμένα από όλους.Επειδή με το γράψιμο όμως πρέπει να τα αντιμετωπίζω πάντα μόνη μου..αποφεύγω να γράφω συχνά.


Διάβασα πάλι τις προάλλες το αγαπημένο μου ποίημα.Κάπου γράφει:

"πια δεν έχω τίποτα άλλο
μες τους τέσσερις τοίχους , το ταβάνι , το πάτωμα...να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου,να μυριζει από σένα και ν'αγριεύουν οι ανθρωποι... επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλου φερμένο
δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς , μ'ακούς
είναι νωρίς ακόμη μες τον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα..."
[Οδ.Ελυτης,Μονογραμμα]

Μου φέρνει πάντα στο μυαλό ανακατεμμένες σκέψεις...διάφορα,ασυνάρτητα μερικές φορές, μεταξύ τους λόγια..και κυρίως διάσπαρτα συναισθήματα.Τελικά,όντως,αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν με 10 γραμμές να μιλήσουν ταυτόχρονα στην καρδιά και την ψυχή σου..χωρίς να χρησιμοποιούν ιδιαίτερα περιζήτητο λεξιλόγιο.Λόγια απλά,άρτια τοποθετημένα όμως δίπλα ώστε να δίνουν ένα σπουδαίο νόημα.Γιατί όπως είναι κοινώς γνωστό,πάντα το απλό είναι και το ωραιότερο.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το συγκεκριμένο σημείο(που είναι και το αγαπημένο μου)και νιώθω ότι τα έχω πει εγώ..ή καλύτερα τα έχω βιώσει αυτά τα λόγια.Ναι.Ποτέ δεν πίστευα στις ατελείωτες λογοτεχνικοεπιστημονικές αναλύσεις των πεζών πόσο μάλλον των ποιημάτων.Ένα ερωτικό ποιήμα που γράφτηκε από καποιον ερωτευμένο μέσα στην απελπισία του,στην απόγνωσή του,στην ανάγκη του να εκφράσει αυτό που νιώθει,μέσα στην ερωτική του διάθεση εν τέλει.Ο έρωτας εξ άλλου δεν έχει συγκεκριμένο βιωματικό τύπο.Ο καθένας τον δέχεται,τον αναγνωρίζει και τον ζει διαφορετικά,σύμφωνα με το χαρακτήρα,τα πιστεύω και τον τρόπο ζωής του.Επομένως,δεν μπορεί κάποιος να καθορίσει τί θα σκεφτώ εγώ που θα διαβάσω ένα ερωτικό ποίημα ή ένα ερωτικό κείμενο...και κατ'επέκταση όλες οι ερμηνείες είναι ενδεχομένως σωστές.Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει ένας στίχος από τους παραπάνω πχ να υπόκειται σε συγκεκριμένη ερμηνεία...εξ άλλου,ο ποιητής προφανώς το έγραψε εξ αιτίας των δικών του σκέψεων και συναισθημάτων.Δεν μπορώ να φανταστώ ότι την ώρα που το έγραφε σκεφτόταν κάτι άλλο πέρα από το πρόσωπο που αγαπούσε ή από το πώς ένιωθε κάθε φορά που το έβλεπε ή που το σκεφτόταν.Οπότε,το έγραψε για τον εαυτό του και για το συγκεκριμένο πρόσωπο.Άρα,ο οποιοσδήποτε που θα το διαβάσει είτε βιώνει κάτι παρόμοιο είτε όχι θα μπει στη διαδικασία να το συνδυάσει με τη δική του ζωή,με τη δική του αγάπη,με το δικό του τρόπο ζωής και φυσικά με το δικό του τρόπο να ερωτεύεται και αυτό δεν καθορίζεται από κανέναν άλλο.

Όταν είσαι μόνος,όπως εγώ τώρα,καθισμένος στο αγαπημένο σου μέρος,ακούγοντας το αγαπημένο σου τραγούδι(όποιου είδους μουσικής φαν και αν είσαι) και μπαίνεις στη διαδικασία ενός τέτοιου αριστουργήματος δεν μπορεί κανένας μελετητής,κανένας ειδικός να σου καθορίσει τί και πώς θα το αντιμετωπίσεις.Εσύ,διαβάζοντάς το,αφήνεις την ψυχή σου να ξετυλίγει διάφορα συναισθήματα...κρατάς αυτά που πιστεύεις ότι σύμφωνα με τα βιώματά σου θα ταίριαζαν για να ντύσουν ένα τέτοιο κείμενο και αφήνεις για κάποιο άλλο,τα υπόλοιπα.Κάτι τέτοιο προσπαθώ να κάνω και εγώ τώρα διαβάζοντας ξανά και ξανά αυτό το έργο.Ίσως επειδή μου θυμίζει τόσα πολλά.Ίσως επειδή κάποτε μέσα από αυτό μπορούσα να σε νιώθω κοντά μου.

Τώρα αυτό που μπορώ να κάνω,είναι κάθε φορά που το διαβάζω να νιώθω ότι δεν μου έχει μείνει τίποτα.Ενώ ξέρω ότι δεν είναι έτσι.Έχω σχεδόν ό,τι ενδείκνυται να έχει ένας άνθρωπος ώστε να μη θεωρείται,αχάριστος.Και όμως.Νιώθω κενό.

Νιώθω ότι απλά βρίσκομαι ανάμεσα σε ένα πάτωμα,έναν τοίχο και ένα ταβάνι...που μοιάζουν απροσπέλαστα και όμως κάθε φορά έχω μια περισσή άνεση,με την οποία και τα προσπερνώ.

Νιώθω ότι απλά φωνάζω για μενα,για σενα,για κάτι..και η φωνή μου χάνεται...γυρίζει πίσω σε μενα..και με "χτυπάει"..και ο πόνος της φωνής που χάνεται κάθε μέρα και από λίγο,είναι ίδιος με τον πόνο της σφαίρας που διαπερνάει κάποιο ζωτικό όργανο,καθιστώντας αδύνατη την επαναφορά του..άρα καθιστώντας αδύνατη και την ίδια τη ζωή.

Καλύτερα να μη θίξω το "αδοκίμαστο" ή το "απ'αλλού φερμένο".Θα κρατήσω τη γνώμη μου γι'αυτό μόνο για μενα.Όχι επειδή φοβάμαι ή κάτι τέτοιο,απλά πιστεύω ότι κάποια πράγματα οφείλεις να τα χαρίζεις στον εαυτό σου.Δεν ξέρω αν ήταν ποτέ νωρίς.Δεν θα το μάθω.Πιστεύω όμως,ότι δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός σε έναν έρωτα(γενικά πολλά στον έρωτα δεν έχουν σημασία,απλά ο άνθρωπος είναι πολύ λίγος και αδύναμος μπροστά του για να μπορεί να το συνειδητοποιήσει)...για να κλείσω όμως σιγά σιγά γιατί θεωρώ ιεροσυλία να προσπαθώ να εξηγήσω πως με κάνει να νιώθω ένα κείμενο τέτοιου βεληνεκούς,οφείλω να παραδεχτώ(για μενα..έχω πάψει να κάνω πράγματα για άλλους)ότι ήταν πολύ νωρίς όταν κατάλαβα ότι θα μπορούσα να σε έχω ακόμη κοντά μου(και να μιλάω ακόμη "για σενα και για μενα" χωρίς να λαμβάνω υπ'όψιν τους παράγοντες: "άνθρωποι" και "κόσμος"),ήταν όμως,προφανώς,πολύ αργά όταν αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σου.

ΥΓ:(όσο εγωιστικό και ιερόσυλο φανεί)πόσο θα ήθελα να μπορούσα να γράψω κάτι σαν αυτό...!!!!!

ΥΓ2:τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία πια.Αυτό όμως,δεν αναιρεί το γεγονός ότι αυτό το κείμενο ήταν και θα παραμείνει απροσδιόριστα και πολύ παράξενα δεμένο με δυο ζωές που χωρίς να έχουν τίποτα απολύτως κοινό,συνυπήρξαν με τους δικούς τους όρους και τα δικά τους όρια σ'αυτό το "ακαθόριστο" που είχαν εν αγνοία τους δημιουργήσει..