Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Χαραγμενη εικονα μοναξιας....

Πωπω...ππέρασε πολύς καιρός!

Κάτι η εξεταστική...κάτι τα σούρτα φέρτα...ε,ξεχνιέσαι όσο να πεις!
Βγήκε το ένα από τα 3 που έδωσα,το πέρασα και μένουν δυο που κρίνουν το αν θα πάρω πτυχίο και έχω μεγάλη αγωνία!
Το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Αποκριάς ήταν τέλειο.Ξέσκασα,χόρεψα,έφαγα(μεταξύ μας αυτό!:P),ήπια,μασκαρεύτηκα καλή φάση!

Και σήμερα μου έλαχε ένας δυσάρεστος "κλήρος".Να συνοδεύσω ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο το οποίο ταλαιπωρείται χρόνια από τη γνωστή και μη εξαιρετέα ασθένεια,σε μια μη επίπονη εξέταση η οποία χαίρει απίστευτης ταλαιπωρίας,λόγω αργής εξυπηρέτησης.Ξέρετε τώρα,ελληνικά δημόσια νοσοκομεία κ.ο.κ.Πίστευω ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί νέος ακρωνυμικός/αρκτικολεξικός -ή όπως θέλετε πείτε τον- όρος.
"Ε.Δ.Ν.".Ελληνικό Δημόσιο Νοσοκομείο.Ε?Τέλειο?και δίπλα η ερμηνεία."Πρόκειται για έναν χώρο όπου τα πάντα κινούνται βάσει χρήματος και όχι ανθρωπιάς και το παν στηρίζεται στην νωχελικότατη αντιμετώπιση όλων των ασθενών,παθήσεων και καταστάσεων".Να!Ορίστε!Τέλος πάντων!

Σήμερα λοιπόν,πέρα του ότι γενικότερα δεν είναι και το πιο ευχάριστο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που υποφέρουν και ταλαιπωρούνται,πόσο μάλλον όταν ανάμεσά τους είναι και ο δικός σου άνθρωπος,συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά το "μεγαλείο" της μοναξιάς.

Άσχημη λέξη.Άσχημο να τη νιώθεις.Άσχημο να την βρίσκεις μπροστά σου.Άσχημο να αποκτάς τα συνώνυμα και παράγωγά της στο λεξιλόγιό σου.Άσχημο να την αντιμετωπίζεις και ακόμη πιο άσχημο να μην μπορείς να την αντιμετώπισεις.Κυρίως:άσχημο να έρχεται και να σε βρίσκει όταν δεν την αποζητάς.

Απέκτησα μια εικόνα η οποία δύσκολα θα μου φύγει από τη μνήμη.Μια γυναίκα μόνη,σε μια καρέκλα,με τα σημάδια της ασθένειας φανερά πάνω της(δεν θα τα αναφέρω οι περισσότεροι δυστυχώς μπορούμε έυκολα να αναγνωρίσουμε εμφανισιακά έναν άνθρωπο που ΠΑΛΕΥΕΙ με αυτή τη νόσο),να περιμένει τη σειρά της.Μόνη.Χωρίς κανένα να μιλήσει.Κανένα να της πει μια κουβέντα να ξεχαστεί.Να της κρατήσει το χέρι.Να της πει δυο τρυφερές κουβέντες.Να της πει ότι "όλα θα πάνε καλά"ακόμη και αν δεν πάνε τελικά.Να την περιμένει όταν θα βγει από το σιχαμένο μηχάνημα που θα της "ποτίσει" το σώμα με ραδιενέργεια.Να είναι κοντά της και σε αυτό το μέρος της πάλης.Νέα γυναίκα.

Ένιωσα ππολύ άσχημα με τον εαυτό μου.Δεν τη λυπήθηκα.Αντιθέτως,τη θαύμασα και τη θαυμάζω πολύ.Μακάρι να είχα στο ελάχιστο τη δύναμη και το σθένος της.Όπως και κάθε ανθρώπου που ήταν εκεί(ακόμη και του δικού μου)για να παλέψει για λίγη ζωή.Λες και την εχεί δανεική.

Μη λυπάστε τους ανθρώπους που παλεύουν για τη ζωή τους.
Να τους σέβεστε.
Να τους αγαπάτε.
Να τους θαυμάζετε.
Να είστε δίπλα τους στον αγώνα.
Να μην μουρμουράτε όταν σας ζητούν να τους κάνετε λίγη παρέα.
Να μην γκρινιάζετε αν πρέπει να ξυπνήσετε πολύ πρωί για να είστε μαζί τους σε έναν τέτοιο χώρο.

Και να μην ξεχνάτε...που κ που να τους λέτε καμιά τρυφερή κουβέντα .
Και να μην ξεχνάτε...η αγκαλιά δεν κοστίζει τίποτα σε εσάς..αλλά είναι ΠΟΛΥΤΙΜΗ για κάποιους άλλους.



ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΝΟΥΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ Η ΕΦΥΓΑΝ ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΛΙΓΗ ΑΚΟΜΗ...