"Πες μου πώς γίνεται..."

Πάλι αυτή η σκέψη.Πάλι.Πάλι δεν μπορώ να ξεφύγω.Πάνω που λέω "το κατάφερα"και προσπαθώ να πάω παρακάτω...κάτι θα γίνει..και θα επιστρέψει στο μυαλό.
Είναι παντού.Μέσα σε τραγούδια,σε αναμνήσεις,σε δρόμους,σε διάφορα μέρη που περνάω και θυμάμαι μια απ'τις στιγμές.Πολλές-λίγες,δεν έχει σημασία πια.Άλλωστε διαφοροποιούταν!Πολλές για μενα...ελάχιστες και βαρετές για σενα.


Δεν βρήκαμε ποτέ άκρη.Δεν χρειάστηκε μάλλον ή ακόμη πιο σωστά,δεν προσπαθήσαμε.Εγώ ήθελα..προσπάθησα να στο δείξω..να στο ζητήσω και δεν με άφηνες.Πάντα έβρισκες κάτι άλλο να μου πεις,κάτι άλλο να κάνεις για να "ξεχαστεί".Ίσως και να μην το καταλάβαινες,το ότι προσπαθούσα εννοώ.Ή ίσως έκανες ότι δεν καταλάβαινες..Δεν ξέρω γιατί...δεν θα το μάθω ποτέ έτσι κ αλλιώς.Αλήθεια γιατί;Για να μη με πληγώσεις;Αυτό το έκανες και χωρίς να προσπαθήσω εγώ  το οτιδήποτε.


Και κατάφερνες πάντα να με "χειρίζεσαι".Ξέρεις γιατί;Αυτό θα στο απαντήσω με σιγουριά αυτή τη φορά.Γιατί είχες κατάλαβει.Ναι.Ακριβώς.Είχες καταλάβει τα πάντα...και ακόμη χειρότερα ήξερες και πώς να τα χρησιμοποιήσεις..απλά εγώ πίστευα ότι ήταν όλα αλήθεια.Τί αφελής ε;
Θα ήθελα πολύ να σε άκουσω ξανά να γελάς....μαζί μου.Άλλωστε αυτό το έκανες όσο δεν ήμασταν μαζί.Μόνο που άργησα να το καταλάβω..ξέρεις γιατί;Γιατί η καρδιά και η σκέψη μου ήταν τόσο γεμάτες από σενα που δεν με άφηναν να σκεφτώ κάτι παράλογο..ή μήπως με άφηναν;


Θα θελα πολύ να σε ακούσω να μιλάς,να γελάς..να άκουσω τα βήματά σου..να γυρίσω και να ξέρω ότι θα σε κοιτάξω πάλι.Να ακούσω τη δική σου φωνή να με φωνάζει πάλι.Να σε δω...για να σταματήσω να ΝΟΜΙΖΩ ότι σε βλέπω..παντού.Να περνάς από δίπλα μου και στον αέρα να μένει πάλι η μυρωδιά σου...όπως τότε που το "άρωμά σου είχε μείνει στο χέρι μου"..και σου 'χε φανεί τόσο αστείο....


Πώς γίνεται;Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα συγχρόνως;Πες μου 
πως..."πες μου πως γίνεται αφού έχεις φύγει τόσο καιρό,πάντα να βρίσκεσαι στο άδειο σπίτι.."Ναι.Το θυμάμαι,σου είχα πει να το ακούσεις και σου άρεσε...Ναι.Πάλι πιστεύω ότι βρίσκεσαι στο άδειο σπίτι.Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να υπάρχουν ταυτόχρονα αντίρροπα συναισθήματα για έναν άνθρωπο;ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ...


Τόσα χρόνια μετά..και δεν έχω αποφασίσει αν σε αγαπώ ή αν απλώς σε ερωτεύθηκα τόσο πολύ που νόμιζα ότι ήταν αγάπη.Δεν ξέρω πότε και αν θα καταφέρω να αποφασίσω.
Σίγουρα ξέρω ότι εκείνη τη μέρα που έκλαιγες για μενα..υποσυνείδητα το είχα απολαύσει.Επιτέλους!Έκλαιγες ΕΣΥ μια φορά για μενα και όχι εγώ για σενα!
Προφανώς δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει άλλη..από τη μεριά σου..εμένα άσε με.
Εγώ εκείνη τη μέρα είχα ζήσει αυτό που ενδόμυχα και υποσυνέιδητα ίσως να περίμενα νωρίτερα..Αν το δεις ποτέ ΕΣΥ θα καταλάβεις.




Τόσα χρόνια μετά και ΠΑΛΙ καταλήγω στο ίδο μηδενικό σημείο που βρισκόμουν κάθε φορά που έγραφα κάτι για σενα.ΠΑΛΙ στο πουθενά και στο τίποτα παρέα με τη σκέψη σου.
Πάλι θα σε αφήσω κάπου εδώ..θα πάω να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ τη ζωή που προσπαθούσα να ονειρευτώ όλα αυτά τα χρόνια...κοντά σου.


ΥΓ:ΙΣΩΣ ΤΕΛΙΚΑ,ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ "ΞΥΠΝΗΣΑ" ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΣΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΜΕ ΑΦΗΝΕΣ ΑΚΟΜΗ ΝΑ "ΚΟΙΜΑΜΑΙ"...


Καληνύχτα,θα σε θυμάμαι πάντα..

'Eνα....."παραμύθι"...

Μια φορά και έναν καιρό...κάποτε..ήμουν εγώ και εσύ.
Και σ'αγαπούσα και μ'αγαπούσες.
Μια φορά και έναν καιρό..κάποτε...ήμουν εγώ και εσύ.
Και σε φιλούσα και με φιλούσες.
Μια φορά και έναν καιρό..κάποτε..ήμουν εγώ και εσύ.
Και σε αγκάλιαζα και με αγκάλλιαζες.
Μια φορά και έναν καιρο..κάποτε...ήμουν εγώ και εσύ.
Και εγώ σε αναζητούσα..και εσύ με έβρισκες..
Μια φορά και έναν καιρό..κάποτε...ήμουν εγώ και εσύ.
Και εγώ φοβόμουν και εσύ με προστάτευες...
Μια φορά και έναν καιρό...κάποτε..ήμουν εγώ και εσύ.
Και εγώ ζούσα για σενα κα εσύ δεν το ξερες.
Μια φορά και έναν καιρό...κάποτε...ήμουν εγώ και εσύ.
Και εγώ είχα ορκιστεί ότι θα πέθαινα για σενα και εσύ είχες ορκιστεί ότι δεν θα φύγεις από κοντά μου.


Τώρα πια,στην εκλογίκευση του "παραμυθιού"..

εγώ σε αναζητώ...αλλά δεν μπορώ να σε βρω.
εγώ απλώνω τα χέρια να σε αγκαλιάσω...αλλά μένουν κενά.
εγώ φοβάμαι..αλλά δεν με προστατεύεις.
εγώ ζούσα για σενα..αλλά εσύ δεν το έμαθες.

Δεν κρατήσαμε τους όρκους.Εγώ ζω...και εσύ δεν είσαι κοντά μου.Δεν ξέρω καν που μπορεί να είσαι.Δεν ξέρω καν αν θυμάσαι τον όρκο που μου είχες δώσει κάποτε...μια φορά και έναν καιρό...


Όποιος μένει θυμάται για πάντα..
Όποιος ξέρει σιωπά για πάντα..
Όποιος έφυγε...δεν γυρίζει ποτέ.

Η αλήθεια μέσα από τα τραγούδια...

Όπως κάθε φορά..έτσι και σήμερα.Ήρθε αυτή η πολυαγαπημένη μου "φίλη".Δεν με επισκέπτεταια συχνά..με ξεχνάει κάποιες φορές.Και μάλιστα για καιρό.Όμως όταν έρθει φροντίζω να την καλωσορίσω σαν να έρχεται για πρώτη φορά.Συνήθως έρχεται μέσα από κάτι.Ένα τραγούδι,μια φράση,μια εικόνα,μια ανάμνηση,ένα όνειρο..έτσι έρχεται η έμπνευση που τώρα τελευταία έχει γίνει καλή μου-αν και όχι συχνή-φίλη.

Σήμερα λοιπόν ήρθε κρατώντας στα δυο της χέρια από κάτι.Στο ένα,το αρίστερο..κρατούσε ένα λαϊκό τραγούδι τη "Φάμπρικα"-γι'αυτό και την κρατούσε στο αριστερό της χέρι..γιατί αυτό είναι το πιο γερό..το πιο δυνατό..το πιο ζεστό.Στο άλλο,κρατούσε τα χθεσινά τραγούδια..χθες που βρέθηκα σε ένα αφιέρωμα σε έναν μεγάλο συνθέτη..στο Σταύρο Κουγιουμτζή.Ακούγοντας,λοιπόν χθες και σήμερα "μεγάλα" τραγούδια..στο νόημα και στη μουσική δημιουργήθηκε στο μυαλό μου η εξής ερώτηση:



Πόση άλήθεια μπορεί να χωράει μέσα σε ένα τραγούδι;Πόσα μπορεί να κρύβει ένας στίχος..μια νότα..μια φράση ενός τραγουδιού;


Και προσπάθησα να απαντήσω.Να απαντήσω βασιζόμενη σε κάποια θεωρία..μουσικής..ποίησης...αλλά δεν κατάφερα να βγάλω άκρη.Κατάληξα στο γεγονός ότι το τραγούδι δεν είναι τίποτα άλλο πάρα..ψυχή ή καλύτερα τρόπος έκφρασή της.Κάθε φορά που ένας συνθέτης έγραφε ή γράφει μουσική προσπαθούσε και προσπαθεί να αποτυπώσει σ'αυτήν,την ψυχολογική του κατάσταση τη δεδομένη χρονική στιγμή ή περίοδο.Άλλοι τα κατάφεραν,και έτσι έχουμε αυτά τα αληθινά διαμάντια της λαϊκής και όχι μόνο μουσικής,άλλοι δεν τα κατάφεραν ή απλώς δεν προσπάθησαν τόσο για να το καταφέρουν(γιατί όπως και να το κάνουμε ειδικά στην εποχή μας αν η μουσική σου δεν παίζεται σε κάποιο club δεν θεωρείται μουσική).

Συνεπώς,κάθε είδος τραγουδιού περικλύει και την αφορμή της ύπαρξής του.Το πολιτικό τραγούδι μπορέι ο καθένας να φανταστεί από τι δημιουργήθηκε.Το Σμυρναίϊκο,επίσης.Το ρεμπέτικο,το δημοτικό,το ερωτικό έτσι πολύ απλοϊκά δοσμένες οι κατηγορίες.Άλλωστε τώρα έχουν χωριστεί με τέτοιο τρόπο τα τραγούδια από τις εκάστοτε εταιρείες που τραγουδάς κάτι και σου λέει κάποιος "έντεχνο","λαϊκό","λαϊκό ποπ","έντεχνο λαϊκό" και τόσα άλλα και δεν ξέρεις τί είναι αυτό που εν τέλει τραγουδάς!Λες και ήξερε ο ρεμπέτης του '50 τί είναι η κάθε μια από αυτές τις κατηγορίες!

Εν πάσει περιπτώσει και για να μη μακρυγορήσω περαιτέρω,η ουσία είναι ότι το τραγούδι ανέκαθεν εξέφραζε μια αλήθεια.Άλλοτε πολιτική,άλλοτε κοινωνική,άλλοτε οικονομική,άλλοτε μια νοσταλγία,άλλοτε μια ανάμνηση,άλλοτε ένα όνειρο...Σε κάθε περίπτωση το τραγούδι ξεκινούσε και τελείωνε "μέσα" στο λαό.Άγγιζε με κάθε του στίχο,κάθε του νότα(ή πενιά!)τον πόνο του λαού,το μόχθο,τα προβλήματά του,την ανάγκη του να αγαπήσει,να ονειρευτεί,να ζήσει..!Άγγιζε την καθημερινότητά του,τον τρόπο που ζούσε ή καλύτερα που επιβίωνε...
Έτσι κάποτε μιλώντας για τη λευτεριά,κάποτε μιλώντας για τη ζωή που έμεινε πίσω στη Σμύρνη,κάποτε μιλώντας για τη φτώχεια ή για την εκμετάλλευση στα πλαίσια της εργασίας και όχι μόνο(μην ξεχνάμε ότι ανέκαθεν καταπατώνται τα δικαιώματα των εργατών..πόσο μάλλον σε χρόνια που ούτε καν υπήρχε η λέξη "δικαίωμα" στη ζωή τους!),κάποτε μιλώντας για έρωτα ή για χωρισμό,κάποτε μελοποιώντας μεγάλους ποιητές που μίλησαν για ειρήνη,για αγάπη,για τις δυσκολίες σε σκοτεινές εποχές όπως η κατοχή και η δικτατορία και κάποτε μιλώντας για τα ήθη και τα έθιμα άνά τόπο τα τραγούδια πέρασαν όχι μόνο στην ιστορία άλλά κυρίως στις καρδιές των ανθρώπων γιατί μέσα από αυτά έχουν διατυπωθεί μεγάλες αλήθειες.

Ο κόσμος μέσα από τα τραγούδια έχει "επαναστατίσει",έχει πονέσει και έχει εκφράσει ό,τι φοβόταν και δεν τολμούσε να πει.Το θέμα είναι ότι πλέον δυστυχώς δεν υπάρχουν τέτοια τραγούδια.Και αφού πάντα εξέφραζαν αλήθειες γιατί δεν συμβαίνει αυτό και τώρα;Αυτό δεν το ξέρω και δεν μπορώ να το απαντήσω..ίσως αλλάζουν οι εποχές.Ίσως τώρα πια,δεν έχει νόημα η αλήθεια και ο κόσμος να φοβάται ακόμη περισσότερο κ από εποχές που δεν μπορούσε να την τραγουδήσει γιατί ήταν "απαγορευμένο".

Ίσως τώρα πια,δεν είναι μόνο η ζωή μας που έχει γίνει επιφανειακή.Ίσως όλο αυτό έχει περάσει και στη μουσική και στα τραγούδια.Εδώ που τα λέμε μήπως και τα τραγούδια απ'τη ζωή δεν έιναι βγαλμένα.....;!!!Πώς γίνεται να αλλάξει εκείνη και όχι αυτά...Το ερώτημα που τίθεται-από εμένα τουλάχιστον-είναι:

Πόσο μπορούμε να αντέξουμε συγχρόνως ή καλύτερα να ελέγξουμε και επιφανειακή ζωή και επιφανειακή έκφραση της ζωής(είτε μέσω της μουσικής είτε της τέχνης γενικότερα...);;;

Να φοβηθούμε ή όχι...;

Και όχι δεν αναφέρομαι ούτε σε κάποιου είδους εξωγήινη εισβολή ή απειλή ούτε καν στην καταστροφή του κόσμου που όπου να'ναι όπως δείχνουν οι μελέτες επί μελετών και προσεγγίσεις επί προσεγγίσεων σε διάφορες θεωρίες πλησιάζει...

Απλώς σκεφτόμουν ότι σε λίγες μέρες..δυστυχώς κλείνει ένας χρόνος από ένα γεγονός που σημάδεψε όχι μόνο τις καρδιές μας αλλά και την ίδια την ιστορία...Τη δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού από έναν αστυνομικό.Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη το πώς και το γιατί.Το γεγονός καθαυτό είναι σαφέστατα άκρως καταδικαστέο και πέρα από αυτό..χάθηκε μια ζωή.Μια νέα ζωή χωρίς λόγο οπότε τι υπάρχει γύρω από το γεγονός εμένα τουλάχιστον μ'αφήνει παγερά αδιάφορη.Και βεβαίως δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία που λίγο πολύ τα ΜΜΕ μας είχαν βάλει τότε και ενδεχομένως να εξακολουθούν(όχι μόνο για το συγκεκριμένο περιστατικό,γενικώς!).

Το να κάθομαι να σκέφτομαι αν αυτός ο άνθρωπος που σκοτώθηκε ήταν ή δεν ήταν σε κάποια αντιεξουσιαστική οργάνωση,αν ήταν ή αν δεν ήταν θαμών των Εξαρχείων(που προσωπικά μου αρέσουν πάρα πάρα πολύ χωρίς να ανήκω σε καμία οργάνωση-->για να μη βιαστείτε να φτιάξετε στο μυαλό σας το σχήμα:Εξάρχεια=αναρχική) και εν πάσει περπτώσει ό,τι έλεγαν τότε τα ΜΜΕ,δεν έχει νόημα-για μενα τουλάχιστον.Το ζήτημα είναι ότι πλέον δεν βρίσκεται στη ζωή και αυτό δεν αλλάζει.Και ας ήταν ό,τι ήθελε..στο κάτω κάτω δικαίωμά του.

Αφενός υπάρχει αυτό.Αφετέρου,μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι ο τρόπος με τον οποίο μια μερίδα κόσμου διαμαρτυρήθηκε για την εκτέλεση(γιατί έτσι είναι..ας μην κρυβόμαστε πια.Ναι!Εκτέλεση νέου ανθρώπου από αστυνομικό σε ένα κατά τα άλλα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ πολίτευμα!!Μην ντρέπεστε πείτε το!!!)του παιδιού θεωρώ ότι ήταν έως και υπερβολικός.Το να διαδηλώνουμε για κάτι που θέλουμε να διεκδικήσουμε,για κάτι που θεωρούμε άδικο ή γενικά ως ένδειξη διαμαρτυρίας και δυσφορίας απέναντι σε μια κατάσταση είναι όπως πιθανώς γνωρίζετε συνταγματικά κατοχυρομένο δικαίωμα(όπως και οι απεργίες άσχετα αν οι περισσότερες κρίνονται παράνομες αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα..).

Το να τίθεται όμως σχεδόν μια ολόκληρη χώρα υπό το "καθεστώς" της συγκεκριμένης μερίδας ανθρώπων,με συνέπεια να μην λειτουργεί τίποτα,να μην μετακινείται κανείς και κυρίως να καταστρέφονται περιουσίες πολιτών που στην τελική τι φταίγανε κιολας...νομίζω πως είναι ακραίο.Συμφώνησα και χάρηκα τότε με τους ανθρώπους που κατέβηκαν να διαδηλώσουν και να διαμαρτυρηθούν για το γεγονός,ώριμα και πολιτισμένα(και που εδώ που τα λέμε είχαν και το θάρρος με την κατάσταση μάχης που επικρατούσε στο κέντρο..εγώ δυστυχώς δεν το είχα..).

Ήμουν όμως-και εξακολουθώ-κάθετη στο να καταστρέφονται καταστήματα και περιουσίες ανθρώπων..τί επιτεύχθηκε δηλαδή με αυτό γιατί ή εγώ είμαι πολύ χαζή και δεν κατάλαβα το ακριβές μήνυμα που προσπάθησαν να περάσουν ή αυτοί το έκαναν απλώς για να υπάρχει μια ένταση,μια φασαρία και ένα αλισβερίσι με τους αστυνομικούς.Να ξεκαθαρίσω,ότι δεν έχω διάθεση αποδοκιμασίας προς τους ίδιους τους ανθρώπους,αλλά προς τη συγκεκριμένη τους ενέργεια.Δηλαδή..ότι;

Άλλαξε κάτι στο σύστημα;Έγινε καλύτερο;Πιο αξιοκρατικό; Πιο ευνοϊκό απέναντι στους πολίτες και στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες;Άλλαξε ο τρόπος αντιμετώπισης της νεολαίας;ΤΙ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ...ΤΙ;;
Το μόνο που κατάλαβα εγώ είναι ότι είχε φοβηθεί ο κόσμος..φοβόταν να μετακινηθεί..φοβόταν να μιλήσει...φοβόταν να πάρει θέση...γενικά φοβόταν τα πάντα..και που κατάληξε όλο αυτό;Τελικά,το κράτος φοβήθηκε την ίδια του τη νεολαία..το μέλλον του.
Μα αυτό είναι;Ναι πρέπει να μας φοβηθεί το κράτος..όχι όμως επειδή θα το καταστρέψουμε..αλλά επειδή μπορούμε και έχουμε τη δυνατότητα να το αναδιοργανώσουμε με ωριμότητα,αλληλεγγύη και φροντίδα..μπορούμε να το αλλάξουμε..αρκεί να προσπαθήσουμε..να κάνουμε αυτή την ανατροπή!Την ανατροπή όμως όχι την καταστροφή...


Και να κλείσω με μια απορία που ενδεχομένως πολλοί να  έχουν...πρέπει να φοβηθούμε τώρα που ακούγεται ότι οι αναρχικοί ετοιμάζουν πορείες στο κέντρο και που από ό,τι άκουσα ετοιμάζονται και αναρχικοί άλλων χωρών να έρθουν για συμπαράσταση;;;;Πάλι δεν θα κελιστούμε στα σπίτια μας λες και είμαστε σε πόλεμο;;;;

Και κάτι τελευταίο..πώς είμαστε τόσο σίγουροι ότι το να γίνει ό,τι και πέρσυ είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να τιμηθεί η μνήμη αυτού του παιδιού;;;